නදුන් යසිත දසනායක

අකුරු ගලන වදන් ගඟ හැමදාම කවි ටිකක් දී යන මහ ගැඹුරු ගඟ සිතේ විල් සියපත් තියාගෙන දිය රැළි කරකවා මතකයේ සුළි’තර ගඟබඩට මා කැඳවා මිටක් වන් දියක් දී යන්න යන මේ ගඟ… පපුතුරේ සඟවාන මීන කුඩාම පාසි කැටිත්තක හීන මගෙම සෙවනැලි අවුලේ රූ මතක පා කර වතුරතරේ වදන් නිමවන කල්පිතාන්දරයාණෙනී, සියුම් ගෝෂාවක සවන් සනහාලන මිහිරේ…

ආදරේ නිම්නයක සෝ හඬින් ගැයෙන මාත්‍රා මත වැතිර සුසුම්ලන සුළඟ හී සරක් සේ වැදී නගන වැලපුම වැදි රජෙකු සේ නැගී බිඳියි හද ගෙල… නිම්නාවාට පිරි උල්කාශ්මික ගනාන්දකාරයට හැරුණු පෙම් ස්වර ආනන්දනීය නොව ශෝකාන්තික ගිලිහීම ගැන කියන විසලාවාට අප ගැනම නොවේ මේ පවසන්නෙ අරුත විසල් ලෝකයක මහ ගිළිහුමක පවස මීවනින් වැසී ගිය විසල් සෙල් යට දියසෙවල…