කොන්ස්ටැන්ටයින් පවුස්තවුස්කි ‘රන්රෝස’ කෘතියේ කියන්නේ, රන්කරුවන් ඉවත් කළ කුණු රොඩු අතර ඇති රන්සුනු එකතුකර රමණීය රන්රෝස මලක් තැනූ ෂාමීට්ගේ කතන්දරය යි. නිර්මාණකරුවාද සිය ජීවන අත්දැකීම් අතරින් රන්සුනු සොයාගෙන නිර්මාණය නම් රන්රෝස මල තැනිය යුතු බව පවුස්තවුස්කි කියයි. එය කවියක්, සිතුවමක්, කෙටිකතාවක්, නවකතාවක්, සිනමාපටයක් යනාදී ඕනෑම ආකාරයක නිර්මාණයක් වන්නට පුළුවන්. අප මේ වෑයම් කරන්නේ එවන් විවිධාකාර…
ඔයා සතුටින් ද ? ඔයා සතුටින් ද ? ඔව් මං හුඟක් සතුටින් මඟුලකදි මල ගෙදරකදි මිනිසුන් හුඟක් එකතු වෙන තැනකදි පොඩි පොඩි විහිළුවලටත් මහ හඬින් හිනා වෙනවා මං … අල ගෙඩි වගේ මහත තක්කලි වගේ පාට හුරුබුහුටි පොඩි උන් දෙන්නෙක් ම ඉන්නවා මට… ඔසරිය හැඩට අන්දා ඕනෙම මහ සබාවක ඉස්සර කරන් යා හැකි පිත්තල වගේ…
සිහින නිවහන එකල අපි එඬේරන් මෙන් වීමු හැදූ වැඩූ ගහකොළ සිප කඳුළින් තෙමා කුලී නිවසින් නිවසට මාරු වී ආවෙමු දෑතින්ම දොර යතුරු බාර දී “ගිහින් එන්නම්” යැයි කියා අදත් නෙත් තෙත් කරන මතක පමණක් රැගෙන ආවෙමු මා පසෙක නිදියන, දාස්පෙති ගාලේ සමනලුන් හඹා යන, සුදුම සුදු, නිදිමත බැළලියක් විය අපට ඊළඟ…
පහසු නැත සීරුවෙන් තේරිය යුතුය යහපත් වචන තවරා ගත යුතුය මඳ ශෝකය හඳුන්වා දිය යුතුය මා යාළුවෙක්… යාළුවෙක් ? ඔව් යාළුවෙක්… හැඬීමට අවසර නැත මට ඔබේ සැමියා ගෙන එන නෙස්කැෆේ තිත්තය ඔබ දෙතො පෙර මෙන් මෘදු නැත කළුය වියළිය මල් වඩම් වගුරන සුවඳ අපුලය යා යුතුය මා ආපසු – ඉසුරු චාමර සෝමවීර
