කවිය යනු හදට සමීප කලාවයි. බරපතළ සමාජ දේශපාලනික කතාබහ, ජීවිතයේ සමාජයේ සංකීර්ණ ‘මහාප්‍රාණ’ අදහස්වලට වඩා කවියක රස, කවියක වින්දනය හැම විටම රැදෙන්නේ කවිය, සරළ සියුම් හැඟුම් ප්‍රකාශනයක් වූ විටය යන්න මගේ හැඟීමයි. ජීවිතයේ දහසකුත් තැවුල් දොම්නස් නිවාලන්නට කොයි කාටත් කවිය දිව්‍ය ඖෂධයක් කොට ගත හැකි වන්නේද එබැවිනි. අයන්ත යුනේෂ්ගේ යුනේෂියාව කාව්‍ය සංග්‍රහය මෙකී සියුම් දිව්‍යමය…
කිසි දෙයක් නොවන මේ දිනවල ඔබ සිහි වෙයි විදුලියක් විලස හෙට දින ද අද මෙනි හිරු උදා වී බැස යයි අසල්වැසියන් මිතුරන් නොයෙක් මුහුණින් හමුවෙයි ඒත් ඔබ උන් දිනවල ලියන්නට තැනුවෙමි අලුත් කවි සෙව්වෙමි එවන්නට ලොවේ මිහිරිම ගී මිණි අමතකව යයි ටික ටික අප ළඟින් උන් ඒ හරිත පැහැ දින කිහිපය ඇසිය යුතු ම ය…
සල්ලාපයේ අවසන් භාගය වූ ඒ වේලාවේ අප කතා කරමින් සිටි “කවිය” නමැති මාතෘකාවට අදාළ වෙන වැදගත් ම අය, දෙදෙනාට ම ගිඩිගිඩි ගා මතක් වෙමින් තිබිණි. කොහොමත් තමන් ආදරය කරන නිර්මාණකරුවන්ගේ නිර්මාණවල ඇති ලස්සන ම සහ හදවතේ බරට ම තැන්පත් වන දෑ ගැන කියන්න ඔහු කොහොමත් ඔහු සුර ය. මීවිතයි,ගීතයයි අතර පා වුණු අපේ කසුකුසුව අප…
මේ කසුකුසුව සිදුවුණේ ගිය වසරේ අලුත් අවුරුද්දට ළඟා වෙන්නට ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ය. අපි වැස්සත් අරගෙන ගාල්ලට ළඟා වුයේ දහවල් යාමයේ ය. ” වෙනස ” සඟරාව මල්ලක දමාගෙන මගේ තනියට ආවේ කළණ ය. එවිට ඔහු කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ තෙවන වසරේ විද්‍යාර්ථයෙක් වු අතර මේ ගමන එන්නට එනවා දැයි ඔහුගෙන් ඇසුවිට අලුත් අවුරුද්දට ඇදුම් ගන්නට නගරයාම්ට…
පත්තරකාරයෙක් විම අතිශය දුශ්කර කාර්යයකි. මුල් කාලයේදි ලැබෙන සොච්චම් වැටුපට වඩා වැදගත් වන්නේ කන්තෝරුවට වැදගත් යමක් ගෙන ඒම ය. නමුත් ඒ සියළු දුශ්කර කාර්‍යයන් මැද ජනතාවට යහපතක් කිරිමේ චේතනාව ඔහුගේ සිතේ නිතර ම පැලපදියම් වේ. තම කාර්‍යයට අවංක විම නිසා ඔහුට ජිවිතයෙන් පවා වන්දි ගෙවන්නට සිදුවන්නේ පත්තරකාරයාගේ සමාජ වගකීම මනාව පැහැදිලි කරමිනි. නමුත් මේ චරිතය…
