කවි

ආදරේ නිම්නයක සෝ හඬින් ගැයෙන මාත්‍රා මත වැතිර සුසුම්ලන සුළඟ හී සරක් සේ වැදී නගන වැලපුම වැදි රජෙකු සේ නැගී බිඳියි හද ගෙල… නිම්නාවාට පිරි උල්කාශ්මික ගනාන්දකාරයට හැරුණු පෙම් ස්වර ආනන්දනීය නොව ශෝකාන්තික ගිලිහීම ගැන කියන විසලාවාට අප ගැනම නොවේ මේ පවසන්නෙ අරුත විසල් ලෝකයක මහ ගිළිහුමක පවස මීවනින් වැසී ගිය විසල් සෙල් යට දියසෙවල…

සුන්දරම බිම් කඩක මේ නදී ඉවුරේ කුඹුක් වියනක් යට සදා දාහය නිවනා නවාතැන් ගන්නවා මොහොතකට ජීවිතේ අතරින් පතර රතු කොළ උඩු වියනෙහි දිගු ඇඟිලි තුඩින් පවනේ සෙලවී මෑත් වී පෙන්වයි නිල් අහස මල්කමක් කැටයමක් සේ එහි ම ඡායාව ජලයේ බිඳේ දහසක් කැබලි වී හිරුගෙ තඹ රැස් ගලන සඳ ගඟ ගලන දෙසට ම උඩු වියන් යට…