ඉරිදා තේ බෑගයක් වගේ හැන්දෑව අහසෙ දිය වුනා අහගෙන හිටපු සින්දුව ඉවර වෙලා කියල මට තේරුනේ සෑහෙන වෙලාවකින්! මම දිග හුස්මක් අරගෙන රාත්‍රිය පිළිගන්න සූදානම් වුනා තාමත් ලපටි රාත්‍රිය තුවාල කරගෙන තනින් තැන විදුලි එලි දැල්වෙන්න පටන් ගත්තා “ඇත්තටම, ආලොකය ගැන මොකද්ද මේ මිනිස්සුන්ට තියන සලබ උමතුව?” මම නිහඬතාවයේ ඉඳල කල්පනා කළා මේ නිහඬතාවය කණනාඩි…
කෙස්ස උස්කරන් බැඳගෙන – රෙද්ද තදකරන් ඇඳගෙන රතු බුනීල මල් පෙති බිම අතුරපු දේවී සත්තුක නිදි ඇඳ වටේට – තුන් වටයක් පැදකුණු කර මන්න පාර හතක් දීපු කුණ්ඩලකේසී මාල කඩනවා සත්තුක – කංසා බෙදනවා සත්තුක රාජ පුරුෂයන් නිතරම පැලට පනීවී බතක් මාළුවක් බැඳගෙන – පියාඹා ගිහින් වැලිකඩ කසෙන් තැලුම් කෑ සත්තුක සනසපු දේවී සූදු…
ආදරේ නිම්නයක සෝ හඬින් ගැයෙන මාත්‍රා මත වැතිර සුසුම්ලන සුළඟ හී සරක් සේ වැදී නගන වැලපුම වැදි රජෙකු සේ නැගී බිඳියි හද ගෙල… නිම්නාවාට පිරි උල්කාශ්මික ගනාන්දකාරයට හැරුණු පෙම් ස්වර ආනන්දනීය නොව ශෝකාන්තික ගිලිහීම ගැන කියන විසලාවාට අප ගැනම නොවේ මේ පවසන්නෙ අරුත විසල් ලෝකයක මහ ගිළිහුමක පවස මීවනින් වැසී ගිය විසල් සෙල් යට දියසෙවල…
සුන්දරම බිම් කඩක මේ නදී ඉවුරේ කුඹුක් වියනක් යට සදා දාහය නිවනා නවාතැන් ගන්නවා මොහොතකට ජීවිතේ අතරින් පතර රතු කොළ උඩු වියනෙහි දිගු ඇඟිලි තුඩින් පවනේ සෙලවී මෑත් වී පෙන්වයි නිල් අහස මල්කමක් කැටයමක් සේ එහි ම ඡායාව ජලයේ බිඳේ දහසක් කැබලි වී හිරුගෙ තඹ රැස් ගලන සඳ ගඟ ගලන දෙසට ම උඩු වියන් යට…
