අවසර සකිසඳ – චන්ද්‍ර කුමාර වික්‍රමරත්නට චන්දරේ මම ශීතකරණය ඇරියා. චන්දරේ මම හමස් පෙට්ටිය ඇද්දා මම කවි පොතක් ගහන්න යනවා. මට උඹව මතක් වුණා උඹ මළවුන්ගෙ ලෝකෙ ද ? එහෙනම් උඹ පණ පිටින්. චන්දරේ දැන් මේක මිනී කාමරයක්. අධි ශීතකරණෙකටත් වැඩිය හීතලයි උණුහුම පොදක් නෑ හාල්පාරු වෙලා සේරම . මිනිස්සු මිනිස්සු එක්ක කතා කරන් නෑ….
තුඹස මගේ ප්‍රේමය ඉරා විසි කර හීනමානේ කින ලෝකේ මා ගාල් කර ඔබ ගිලී ගිය පසුව ඔහුගේ පසුම්බිය තුළ සරාගී කය අහිමි වූයෙන් කලක් රැවටුණු බවත් දැනුණෙන් නින්ද අරුචිව – අහර අපුලව වෛරයේ කළු නාගයා හට සිතේ සිතුවිලි තුඹස බැන්දෙමි එකල සිප ගත් සොඳුරු නුඹ වත පිළිස්සේවයි – නෙත් ගිලේවයි සරාගය මට ඉගැන් වූ පුන්…
ඔයා සතුටින් ද ? ඔයා සතුටින් ද ? ඔව් මං හුඟක් සතුටින් මඟුලකදි මල ගෙදරකදි මිනිසුන් හුඟක් එකතු වෙන තැනකදි පොඩි පොඩි විහිළුවලටත් මහ හඬින් හිනා වෙනවා මං … අල ගෙඩි වගේ මහත තක්කලි වගේ පාට හුරුබුහුටි පොඩි උන් දෙන්නෙක් ම ඉන්නවා මට… ඔසරිය හැඩට අන්දා ඕනෙම මහ සබාවක ඉස්සර කරන් යා හැකි පිත්තල වගේ…
කිසි දෙයක් නොවන මේ දිනවල ඔබ සිහි වෙයි විදුලියක් විලස හෙට දින ද අද මෙනි හිරු උදා වී බැස යයි අසල්වැසියන් මිතුරන් නොයෙක් මුහුණින් හමුවෙයි ඒත් ඔබ උන් දිනවල ලියන්නට තැනුවෙමි අලුත් කවි සෙව්වෙමි එවන්නට ලොවේ මිහිරිම ගී මිණි අමතකව යයි ටික ටික අප ළඟින් උන් ඒ හරිත පැහැ දින කිහිපය ඇසිය යුතු ම ය…
බොහෝ කලකට පසුවසිහිනයෙන් මා දුටුවකළුපාට ගාලු කොටු පවුර මතඅම්මා සිටියායවසංගතයෙන් පෙළෙනමුළු ගාලු නගරයමදෑසේ කඳුළකට කොටු කොට රැගෙන කලු පාට බොර කඳුළු රළ නඟනසඳුන් සුවඳැති කසළ මෝඩ ඇළසෙමින් නිහඬව පෙර පරිද්දෙන්පාසි පෙණ බුබුළු උතුරමින්පුරවරේ සංකේතය වෙමින්ගලයි හැව්ලොක් ටවුම අයිනෙන් නගරය විසින් බෝ කළහොරි දද කුෂ්ඨ සාපයමා මුවට රන් පාට කිරි පෙවූඇගේ සියොළඟ ගිලගෙන තිබුණිපාපතර දෙනගම සනුහරේකාසි…
සිහින නිවහන එකල අපි එඬේරන් මෙන් වීමු හැදූ වැඩූ ගහකොළ සිප කඳුළින් තෙමා කුලී නිවසින් නිවසට මාරු වී ආවෙමු දෑතින්ම දොර යතුරු බාර දී “ගිහින් එන්නම්” යැයි කියා අදත් නෙත් තෙත් කරන මතක පමණක් රැගෙන ආවෙමු මා පසෙක නිදියන, දාස්පෙති ගාලේ සමනලුන් හඹා යන, සුදුම සුදු, නිදිමත බැළලියක් විය අපට ඊළඟ…
ඉරක් ගසා හරි කෙළින් නූලට ඇද යා යුතුද ඒ මතින් ජීවිතය ඉදිරිය අපැහැදිලි කගකර මාවතක සුන්දර ම දේ හමුවණු බැරිද තරු ඇවිත් හැඩි කෙරුවෙ නැත්නම් රෑ අහස සුන්දර ද මේ තරම් ඒ රැය කළ දෙග් සුව මතකයන් අවුල් වූ සිරියහන් මත බලන් බත් පතෙහි වූ කෙස් ගසක් වුව පිරිමදින් නැති සෙනෙහසින් පෙර දාක සොදුරු සැමරුමක්…
විදුලි පහන උඩ වහලා හිටිය ගිජු ලිහිණියෙක් බලාගෙන හිටියා කළු ගැහුනු කොල්ලො රොත්තක් සෙල්ලං කරන හැටි පල්ලෙහා රේල් පාරේ ඔව්, ඒක බොහොම සාමාන්‍ය සිකුරාදා හවසක් එක යායට සට සට ගාන මුඩුක්කු වහලවල් උඩින් පාලමේ අපි ගියා බස් එකේ තෙරපි තෙරපි තෙරපි තෙරපි වෘක ඔළුවක් තිබ්බ උස මිනිහෙක්ගෙ ඇරුනුනු කටින් බේරුනා කෙල බිංදු බිංදු ඉස්සරහ හිටි…
මතකයේ දුර ඈත හුදෙකලා නිම්නයක අමතක ව ගිය වචන වැටී ඇත තනිතනිව පෙර පුරුදු මාවතේ සැරිසරන හවසකට ළෙංගතුම කටහඩක් ඕනෙමයි නොතනියට නිල් පාට තරු තිතත් තියා අහසේ කොනක විශ්වයම නිහඩ වෙයි අත වනා කළුවරට ඇබින්දක් පෙරාගෙන මුදු සදේ රැස් කිරණ දල්වගමු අපි අපේ හිස්බවේ කළු කුහර මද නලේ ගිටාරය සුසර වෙන සීරුවට වලාකුළු හදවතක් පාත්වෙයි…
අකුරු ගලන වදන් ගඟ හැමදාම කවි ටිකක් දී යන මහ ගැඹුරු ගඟ සිතේ විල් සියපත් තියාගෙන දිය රැළි කරකවා මතකයේ සුළි’තර ගඟබඩට මා කැඳවා මිටක් වන් දියක් දී යන්න යන මේ ගඟ… පපුතුරේ සඟවාන මීන කුඩාම පාසි කැටිත්තක හීන මගෙම සෙවනැලි අවුලේ රූ මතක පා කර වතුරතරේ වදන් නිමවන කල්පිතාන්දරයාණෙනී, සියුම් ගෝෂාවක සවන් සනහාලන මිහිරේ…
