කවි

මතකයේ දුර ඈත හුදෙකලා නිම්නයක අමතක ව ගිය වචන වැටී ඇත තනිතනිව පෙර පුරුදු මාවතේ සැරිසරන හවසකට ළෙංගතුම කටහඩක් ඕනෙමයි

අකුරු ගලන වදන් ගඟ හැමදාම කවි ටිකක් දී යන මහ ගැඹුරු ගඟ සිතේ විල් සියපත් තියාගෙන දිය රැළි කරකවා මතකයේ

යාබද ගෙවතුවල ගහ වැල හෙළන පත් පැමිණ වැතිරෙන එක ගහක් වත් නැති අපෙ කුඩා ගෙමිදුල එළැඹෙන හැම උදයක ම පත්

කෙලවර ඉඩෝරය වැසි පල ලැබෙන වාරය බිම් කොටා හමාරය දැන් බිජු ඉසින මාසය අපට දැඩි වෙහෙසය දඬු මැසි බැඳිය නොහැකිය

කතා නොකරන මිතුරෙකු දෙන්න මට හිමගිරක් සේ නිස්සද්ද විඩාපත් සිත රැගෙන ගොස් ළඟින් හිමිහිට ඉඳගන්ට ඇසෙන් කියවෙන සියලු දුක් හදේ

මම තවමත් ලියමි. මට නොලියා සිටිය හැකිද? එක වැකියක් හෝ නොලියූ දවසක් නැත. – වචන, ෂෝන් පෝල් සාත් ……………………………………………………………… ඇඟිලි

මගෙ කවියෙන් මා නො සොයන්. අඳුරු අහස් ගැබ කෙළවර රන්වන් පෑයෙන් පායන පහන් තරුව දැක ගන්නට ඒ බව දැන හෝ

යසෝදරා සරි රූ සිරි රුව කැටියේ බිසෝ වෙන්න පෙරුමන් පුරමින් හිටියේ දරාගන්න බැරි අතවරවලට බියේ ලසෝ දුකක් දීලා මට යන්ට

නිලා කූරක් මෙන් මා තුළම දැල්වුන සාදයෙහි නෙත ගැටුන ඒ අරුම ළය මඬල කාගේද , කවුරුද අඳුරෙහි කුඩා අසුනක නා

දොඹ සූරන වැසි නම් නොව සෙමෙන් හැලෙන වැසි පිනී නොබලා ඉන්නත් බැහැ මට බිඳු මැද ඔබේ කඳුළ කී නිබඳව හද