කවි

වහලේ සිදුරු අතරින් වැහිබිඳු බේරේ ගොම මැටි නොගෑ බිම පොඩි වලවල් හෑරේ කටු මැටි බිත්තියේ පොළොවට බර තීරේ මැටි ගැලවිලා දියකඳ යයි ගෙය පාරේ නිල මැසි රොදින් යටවුණු කැතකුණු කසළ කෝඳුරු කරල් ඇත එල්ලුණ ගෙයි වහල මේ ගෙට තිබෙන කමතක් වැනි පොඩි මිදුල තණ කොළ උඩින් මතුවුණු තුත්තිරි අකුල කකුලක් බිඳුණ බංකුව, වැල් කැඩුණු ඇඳ…

සිවියෙන් මිදුණු බෝවිටියා ගෙඩිය සොයා මල් කැකුළකට නෑකම් ඇති තුඩග තියා ලස්සන කිරිලියක් වන ලැහැබකට ගියා දිටියෙමි ඇති කූඩුව කොතැනකද කියා නොපෙනෙන පරිදි මිනිසෙකුගේ පියවි ඇස ලැහැබෙහි කුඩා පඳුරක අතු රිකිලි හිස ඇය බැඳි කැදැල්ලෙහි සැඟවුණු මිහිරි රස වැටහෙයි මටත් ගත හැකිනම් කුරුලු වෙස අමු කොළවලට පාටින් ඉවතට නොයන දිය පෙඳපාසි බිතු රස නයනකි අඳුන…

ඊයේ රෑ සිහිනෙන් මියගිය මම භග්නාශා රෙදිකඩින් ඔතාගෙන මළකඳ උසුලා සොහොනට ගෙන ගොස් මගෙම අතින් වළ කැණ වැළලුයෙමි ඉන් පසු වළ මත දෙදණ ඔබාගෙන මමම මගේ මළගමට හැඬූයෙමි මගේ කඳුළුවල පොහොර ලබාගෙන මිනීවළෙන් මල් පැළයක් මතු විය වසර සියයකට පසු මා නැවතත් මගේ මිනිය ඇති සොහොනට ගිය විට ඒ මල් පැළයෙහි සුදු මල් පොකුරක් පිපී…

කුරුළු ඇට සැකිල්ලක් දැකල මං නැවතුනාඅඹ ගහ පාමුලවෙනද වගේම උදෑසනකඅඩ නිදිමතකින්ඉර එලිය මතු වේවි තිබ්බාලෝකය කැරකුනා වෙනද වේගෙන්මබළලෙක් කැගැහුව එකපාරටමඋදවු ඉල්ලන දරුවෙක්ගේ හඬින්ඒ මතකයක්ද? පාපොච්චාරනයකද?කුරුළු ඇටසැකිල්ල:නිල් පැහැ ඇබින්දක් ඉතිරුවුණු දිරාගිය පිහාටුමේ කුරුළු අට සැකිල්ලආවේ කොහොමද මෙතනටසිද්දවුනු දේ කවුරුහරි දැක්කද?(කැලේ ගහක් කඩන වැටෙද්දීඑක අහන්න කෙනක් හිටියේ නැත්තම්එතන හඬක් නැගුනද?)ඇත්තටම මොකද වුනේ මේ කුරුල්ලට?මේ කුරුල්ලා ජිවත් වුනේ…

මොකටද අම්මේ අම්මට ගැහුවේ මාමල දෙන්නෙකු වට කරලා ඇඟ පත තැළිලා රිදෙනව ඇතිනේ කොච්චර ගැහුවද බැඳ දමලා දෙපා සතාගේ ළඟ කා බී ගෙන සිටියම ගතිගුණ වෙනස් වෙලා මාමල ඔහොමයි උන්ගේ බහටම හැරනව නෑකම අත් හැරලා අම්මල කන කොට වතුර නාන කොට තිප්පලෙ නිදියන කොට වැටිලා කැලේ මාමලා ඉඩ දී අයිනට වෙලා ඉන්නවා නොවැ රැකලා මිනිහයි…

පෙන්වා මට ඔබගෙ පිළිරුව නිසල අහසක වලා රැල්ලක ඇසේවා මට ඔබගෙ කටහඬ නිසල වී ලොව හිඳින මොහොතක මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ ගුණ ගැයෙන දවසට මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ වෙත ළඟාවන විට යළිත් ඔබ වෙත සොයා එනවිට දයා පිරි ඔබේ දෑසින් සතුටු කඳුළක් ලැබේවා මට – මහගම සේකර නොපළ ගීත

හිමි ඔබ සයුර මැද රුදු සටනකය රැයේ පොල් අතු පැලේ මම තනියම වෙසෙමි බියේ ඇතමුත් හුරු පුරුදු එඩිතර ගතිය ළයේ තරමක සැකයකිනි ඔබ අද සවස ගියේ අහසේ අදුරු වැහි කළු නගින කොට සුළගේ වෙනස මෙහි ගහකොළ කියන කොට ගෙරවිලි සහිත විදුලිය හඩ ඇසෙන කොට හිමියනි මගේ හිත වාවනු බැරිය මට හබලට ඔබේ සවිබල අත රිදෙනවද…

වචනමත් නෙවෙයි ශැල්වින් ඔබෙ කටහඬයි ඉංග්‍රීසි කොයින්ද ආවෙ ඔයි මූනට උවමක් හිතෙන්නෙම නැති අමුතු සුද කවියන් කොයිතරම් පෙන්නුවත් රෝසපාට විලුඹක් දැක්කෙත් ඔබගෙන් පන්තියේදිත් – මහ සෙනඟ අස්සෙදිත් එකවගෙම හිකි හිකි හිනාව මහ හයියෙන්ම දොඩමලු වෙන්නෙත් මුළු මූනෙන්ම අහන්නට හිතෙයි වෙලාවක හදවතම දිගහැර එලුවෙ කොහොමදැයි මූන උඩ ඔය ගානක් නැතුවම චුයිංගම් හප හප ගල් බැම්මේ මගේ…

අවසර සකිසඳ – චන්ද්‍ර කුමාර වික්‍රමරත්නට චන්දරේ මම ශීතකරණය ඇරියා. චන්දරේ මම හමස් පෙට්ටිය ඇද්දා මම කවි පොතක් ගහන්න යනවා. මට උඹව මතක් වුණා උඹ මළවුන්ගෙ ලෝකෙ ද ? එහෙනම් උඹ පණ පිටින්. චන්දරේ දැන් මේක මිනී කාමරයක්. අධි ශීතකරණෙකටත් වැඩිය හීතලයි උණුහුම පොදක් නෑ හාල්පාරු වෙලා සේරම . මිනිස්සු මිනිස්සු එක්ක කතා කරන් නෑ….

තුඹස මගේ ප්‍රේමය ඉරා විසි කර හීනමානේ කින ලෝකේ මා ගාල් කර ඔබ ගිලී ගිය පසුව ඔහුගේ පසුම්බිය තුළ සරාගී කය අහිමි වූයෙන් කලක් රැවටුණු බවත් දැනුණෙන් නින්ද අරුචිව – අහර අපුලව වෛරයේ කළු නාගයා හට සිතේ සිතුවිලි තුඹස බැන්දෙමි එකල සිප ගත් සොඳුරු නුඹ වත පිළිස්සේවයි – නෙත් ගිලේවයි සරාගය මට ඉගැන් වූ පුන්…