මතකයේ දුර ඈත හුදෙකලා නිම්නයක අමතක ව ගිය වචන වැටී ඇත තනිතනිව පෙර පුරුදු මාවතේ සැරිසරන හවසකට ළෙංගතුම කටහඩක් ඕනෙමයි නොතනියට නිල් පාට තරු තිතත් තියා අහසේ කොනක විශ්වයම නිහඩ වෙයි අත වනා කළුවරට ඇබින්දක් පෙරාගෙන මුදු සදේ රැස් කිරණ දල්වගමු අපි අපේ හිස්බවේ කළු කුහර මද නලේ ගිටාරය සුසර වෙන සීරුවට වලාකුළු හදවතක් පාත්වෙයි…

අකුරු ගලන වදන් ගඟ හැමදාම කවි ටිකක් දී යන මහ ගැඹුරු ගඟ සිතේ විල් සියපත් තියාගෙන දිය රැළි කරකවා මතකයේ සුළි’තර ගඟබඩට මා කැඳවා මිටක් වන් දියක් දී යන්න යන මේ ගඟ… පපුතුරේ සඟවාන මීන කුඩාම පාසි කැටිත්තක හීන මගෙම සෙවනැලි අවුලේ රූ මතක පා කර වතුරතරේ වදන් නිමවන කල්පිතාන්දරයාණෙනී, සියුම් ගෝෂාවක සවන් සනහාලන මිහිරේ…

යාබද ගෙවතුවල ගහ වැල හෙළන පත් පැමිණ වැතිරෙන එක ගහක් වත් නැති අපෙ කුඩා ගෙමිදුල එළැඹෙන හැම උදයක ම පත් ඇතිරිය ය අබියස දිනට නියමිත කටයුතු අතර මුල් තැන ගෙන ඇත ඇමැදීමේ වතාවක ‘වස්සානයේ සිහින සුවය ද සැඩ තාප මාරුත වේග ද සම ලෙස විදුම අවසනැ විදුමෙන් ම වියපත් වූ පත් මත සෙමෙන් බැතියෙන් අවිදිමු’යි…

කෙලවර ඉඩෝරය වැසි පල ලැබෙන වාරය බිම් කොටා හමාරය දැන් බිජු ඉසින මාසය අපට දැඩි වෙහෙසය දඬු මැසි බැඳිය නොහැකිය නුඹේ දෑත් යදඬුය හේනට කෙතට පුරුදුය පොලොව සරුසාරය බිරියන් වැඩට සූරය පලදාව නිසැකය ගොවියනි, දිනුම සිකුරුය නිරි සතුන් බහුලය ඉනි වැට බිඳිනු ලෙහෙසිය වල් අලින් දරුනුය ගිනිමැල ගැසිය යුතුමය නොබලා මාන්සිය දරුවනි, උදව් දීපිය අපට…