කුරුළු ඇට සැකිල්ලක් දැකල මං නැවතුනා අඹ ගහ පාමුල වෙනද වගේම උදෑසනක අඩ නිදිමතකින් ඉර එලිය මතු වේවි තිබ්බා ලෝකය කැරකුනා වෙනද වේගෙන්ම බළලෙක් කැගැහුව එකපාරටම උදවු ඉල්ලන දරුවෙක්ගේ හඬින් ඒ මතකයක්ද? පාපොච්චාරනයකද? කුරුළු ඇටසැකිල්ල: නිල් පැහැ ඇබින්දක් ඉතිරුවුණු දිරාගිය පිහාටු මේ කුරුළු අට සැකිල්ල ආවේ කොහොමද මෙතනට සිද්දවුනු දේ කවුරුහරි දැක්කද? (කැලේ ගහක් කඩන වැටෙද්දී එක අහන්න කෙනක් හිටියේ නැත්තම් එතන හඬක් නැගුනද?) ඇත්තටම මොකද වුනේ මේ කුරුල්ලට? මේ කුරුල්ලා ජිවත් වුනේ කොයි කාලේද? ඌ කෝච්චර දුර පියෑඹුවද? ඌ හිටියේ සතුටෙන්ද? [මිනිස්සු වචනවලට හැරෙවුවම අපි එකට කියන්නේ ඉතිහාසය] මනඃකල්පිත කුරුල්ලෙක් පියඹාගෙන ගියා මට ඉහලින් උගේ සැහැල්ලු සිරුර හුළං රැලි උඩ පාවුනා පුංචි ඔරුවක් වගේ [ඉතිහාසය අතුලෙ පණ තියන කෙනෙක් නෑ තියෙන්නේ සෙවනැලි රුප විතරයි] ළඟ තාප්පයක් උද හිටි තවත් බල්ලෙක් ඇනුමක් යැවුවා උගේ උල් දත් මොහොතකට මතුවෙලා දිලිසුනා [මිනිස්සුන්ව වචන වලට හරවන්නේ කවුද? ඒ තුවක්කු අතේ තියන අය] මේ කුරුල්ලා මැරෙන්නේ ඇත්තේ යුද්ධයකින් වෙන්න බැරිද? දත් උල් බළල්ලුයි, නිල් කුරුල්ලෝයි අතර සුදුයි කලුයි අතර හොඳයි නරකයි අතර ඈත අතීතේ සිද්ද වෙචච, (හරියට ට්‍රෝජන් යුද්ධෙ වගේ) යුද්ධෙන් නිල කුරුල්ලෝ මැරුණට පස්සේ ලෝකෙටම සාමය උද වුනා වෙන්න පුළුවන් [ඉතිහාසේ මිත්‍යාවට හරවන්නේ කවුද? අපි, ඉතිහාසේ කියවන අපි, ඉතිහාසේ කියවන අපි යුද්ධෙ ගැන ප්‍රවෘතිය බල දුක වෙලා ප්‍රවෘති ඉවර උනාම ටෙලි නාට්‍යය බලන අපි] මං මොනවාද නිල් කුරුල්ලෝ ගැන දන්නේ? තව ටිකකින් කවුරුහරි ඇවිත් මතුවෙච්ච ඇටසැකිල්ල වහල දාවි පස් ටිකකින් ඊට පස්සෙත් ලෝකේ අඩ නිදිමතේ කරකෙවී වෙනද වේගෙන්ම 2025-08-06  

2025-08-06 | තරින්ද්‍ර ගලහේන

කුරුළු ඇට සැකිල්ලක් දැකල මං නැවතුනාඅඹ ගහ පාමුලවෙනද වගේම උදෑසනකඅඩ නිදිමතකින්ඉර එලිය මතු වේවි තිබ්බාලෝකය කැරකුනා වෙනද වේගෙන්මබළලෙක් කැගැහුව එකපාරටමඋදවු ඉල්ලන දරුවෙක්ගේ හඬින්ඒ මතකයක්ද? පාපොච්චාරනයකද?කුරුළු ඇටසැකිල්ල:නිල් පැහැ ඇබින්දක් ඉතිරුවුණු දිරාගිය පිහාටුමේ කුරුළු අට සැකිල්ලආවේ කොහොමද මෙතනටසිද්දවුනු දේ කවුරුහරි දැක්කද?(කැලේ ගහක් කඩන වැටෙද්දීඑක අහන්න කෙනක් හිටියේ නැත්තම්එතන හඬක් නැගුනද?)ඇත්තටම මොකද වුනේ මේ කුරුල්ලට?මේ කුරුල්ලා ජිවත් වුනේ…

Read More
https://youtu.be/Ic1jeudWu-E?si=bkQ47cob3XCYU52W

ඇත්ගාලේ දරුපෙම | චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ

මොකටද අම්මේ අම්මට ගැහුවේ මාමල දෙන්නෙකු වට කරලා ඇඟ පත තැළිලා රිදෙනව ඇතිනේ කොච්චර ගැහුවද බැඳ දමලා දෙපා සතාගේ ළඟ කා බී ගෙන සිටියම ගතිගුණ වෙනස් වෙලා මාමල ඔහොමයි උන්ගේ බහටම හැරනව නෑකම අත් හැරලා අම්මල කන කොට වතුර නාන කොට තිප්පලෙ නිදියන කොට වැටිලා කැලේ මාමලා ඉඩ දී අයිනට වෙලා ඉන්නවා නොවැ රැකලා මිනිහයි…

Read More
Nubata Innata Thibuna (නුඹට ඉන්නට තිබුනා)Chamara Fernando ft Dulee Gunawardane

මෙය ම​ට නුඹව මතක් වන බව කීමට ය…! – “නුඹට ඉන්නට තිබුණා මා ළඟ”

හමුවීම්, හිමිවීම් අතරේ වෙන්වීම්, සහ අහිමිවීම් එක්ක ගෙවෙන මොහොතවල් එක්කාසු වුණු මේ ජීවිතේ, නොයෙක් ආකාරයේ මං මාවත් වල ඇවිද යන්නට ඔබටත් මටත් සිදු වේ. මේ සියලු කාරණාවන් ඔස්සේ ප්‍රේමය කියන්නේ බලාපොරොත්තු ගොන්නක මැවුම්කාර හැඟීමකි. ඒ මැවුම්කාර සිතුවිලි වලට ජීවය දෙන්නේ කවුරුන් හෝ හදවතේ කොනක ඉතිරි කළ ගිය මතකයක් වන්නට පුළුවන. විඳින්නට නම් කොතෙක් දෑ තිබුණත්,…

Read More
පෙන්වා මට ඔබගෙ පිළිරුව නිසල අහසක වලා රැල්ලක ඇසේවා මට ඔබගෙ කටහඬ නිසල වී ලොව හිඳින මොහොතක මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ ගුණ ගැයෙන දවසට මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ වෙත ළඟාවන විට යළිත් ඔබ වෙත සොයා එනවිට දයා පිරි ඔබේ දෑසින් සතුටු කඳුළක් ලැබේවා මට - මහගම සේකර නොපළ ගීත

මහගම සේකර නොපළ ගීත

පෙන්වා මට ඔබගෙ පිළිරුව නිසල අහසක වලා රැල්ලක ඇසේවා මට ඔබගෙ කටහඬ නිසල වී ලොව හිඳින මොහොතක මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ ගුණ ගැයෙන දවසට මගේ මෙහෙවර නිමා කොට මා යළිත් ඔබ වෙත ළඟාවන විට යළිත් ඔබ වෙත සොයා එනවිට දයා පිරි ඔබේ දෑසින් සතුටු කඳුළක් ලැබේවා මට – මහගම සේකර නොපළ ගීත

Read More
කොන්ස්ටැන්ටයින් පවුස්තවුස්කි ‘රන්රෝස’ කෘතියේ කියන්නේ, රන්කරුවා ඉවත් කළ කුණු රොඩු අතර ඇති රන්සුනු එකතුකර රමණීය රන්රෝස මලක් තැනූ කතන්දරය යි. නිර්මාණකරුවාද සිය ජීවන අත්දැකීම් අතරින් රන්සුනු සොයාගෙන නිර්මාණය නම් රන්රෝස මල තැනිය යුතු බව ඔහු කියයි. එය කවියක්, සිතුවමක්, කෙටිකතාවක්, නවකතාවක්, සිනමාපටයක් යනාදී ඕනෑම ආකාරයක නිර්මාණයක් වන්නට පුළුවන්. අප මේ වෑයම් කරන්නේ එවන් විවිධාකාර වූ රන්​රෝස මල් වල ‘රොන්සුනු සුවඳ’ ඔස්සේ ඒවාට හේතු පාදක වූ අත්දැකීම් රන්සුනුත්, ඒ නිර්මාණකරණයන් පිටුපස ඇති වෙහෙසත්, මිහිරත් සොයායාමටයි. නැතිනම් නිර්මාණකරුවන්ගේ නිර්මාණ පසුබිම් විමසා බලමින්, නිර්මාණකරුවන්ගේ ජීවිතයට, නිර්මාණාත්මක චින්තනය දෙසට එබිකම් කිරීමටයි. කවිය, කෙටිකතාව,නවකතාව, සිනමාව ආදී වූ විවි​ධ නිර්මාණ වැඩබිම්වල ස්වකීය සලකුණ සනිටුහන් කළ නිර්මාණකරුවන් කිහිපදෙනෙකු සමඟ සංවාද ආශ්‍රයෙන් දිගහැරෙන මෙම ලිපිපෙළ, නිර්මාණකරණය පිළිබඳ සොයායන්නෙක්, හදාරන්නෙක් වශයෙන් මට ඇති වූ යම් යම් දේ විමසා බැලීමේ ලාලසාව මතින් උපන් ප්‍රශ්නාවලියක් ඔස්සේ අදහස් අල්ලා ගැනීමට උත්සහ කිරීමකි. මෙහිදී සාකච්ඡා සඳහා තෝරාගන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ, පෞද්ගලිකව මා ඉතා ප්‍රියකරන නිර්මාණකරුවන් කිහිපදෙනනෙකු පමණි. ටික්ටොක් සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාව තුළ ‘සාහිත්‍ය නිර්මාණකරණය’ නමින් ම’විසින් කරගෙන යනු ලබන වීඩියෝ මාලාවට සමගාමීව මෙම සංවාද පෙළ සම්පාදනය කෙරෙන අතර ඔබත් නිර්මාණකරණය හැදෑරීමට උන්නදු අයෙකුනම් අපගේ මේ සොයායාමට එකතුවීමට ආරාධනා කරමු! __________________________________________________ අද අපගේ පළමු සාකච්ඡාව මා වඩාත් ප්‍රියකරන,මට වඩාත් සමීප නිර්මාණකරුවෙකු වන මංජුල වෙඩිවර්ධන සමඟයි. කවියෙකු, කෙටිකතාකරුවෙකු හා නවකතාකරුවෙකු වශයෙන් වඩාත් ජනප්‍රිය නිර්මාණකරුවෙකු වන මංජුල වෙඩිවර්ධන, ගීත රචකයෙකු, වේදිකා නාට්‍ය-රූපවාහිනී නාට්‍ය පිටපත් රචකයෙකු ලෙසත් සාහිත්‍යකරණයේ යෙදෙන, වර්තමානයේ සිංහල භාෂාවෙන් නිර්මාණකරණයෙහි යෙදෙන ලේඛකයන් අතර මඟහැර යා නොහැකි වඩාත් සුවිශේෂී නිර්මාණකරුවෙකි. 01- ඇයි ඔබ සාහිත්‍ය නිර්මාණකරුවකු වෙන්නේ? බොහෝ නිර්මාණකරුවන්ට නිර්මාණකරණයට පිවිසෙන්න වගේම එහි රැදිල ඉන්නත් හේතු තියෙනවා. ඔබටත් නිර්මාණකරණයට එන්න කිසියම් හේතුවක් හෝ අරමුණක් තිබුණද? තියෙනවද? අපිව මේ ලෝකෙට ඇදල දාලා තියෙන්නෙ ඇයි කියන ප්‍රශ්නෙටවත් නිශ්චිත උත්තරයක් අපිට තියෙනවද? නෑ. නිර්මාණකරුවෙකු හෝ සාහිත්‍යකරුවෙකු වීම කියන එකත් එයාකාර අහම්බයක්. කලාව කියන්නෙ කොහොමත් අනිවාර්යතාවක් නෙවෙයි ...අහම්බයක්. එයාර්ථයෙන් කලාකරුවත් අනිවාර්යතාවක් නෙවෙයි. අහම්බයක්. මං පුංචි කාලේ ඉඳන් ම හොඳ කියවන්නනෙක්. ඒ කියන්නෙ අවුරුදු හතරෙ වගේ ඉඳන්. අම්ම තමයි මට කියවන්න පුරුදු කරේ. අම්මා තමයි මගේ මොන්ටිසෝරි ගුරුතුමී.ඒ හින්ද මං කවදාවත් මොන්ටිසෝරි ගිහිල්ලා නෑ. දොන් පීටර් පියතුමාගේ 'වනගත ළමෝ' කියවද්දි මං ඉස්කෝලේ යන්න පටන් අරගෙනත් නෑ. සම්පූර්ණ පොතක් විදියට මට මතක හිටියේ ඒක. ඒ හින්දා වෙන්නඇති මං තාමත් කැමතිම ළමා හෝ යොවුන් පොත ඒක. අවුරුදු දහය විතර වෙද්දී මටම පුංචි පුස්තකාලයක් තිබුණා. රත්මලානේ මැලිබන් හන්දියේ තිබුණු 'ගුණපාල: පොත්හලෙත්, 'විජිත' පොත් හලෙත් උඩතිබ්බ පොත් රාක්කවල තිබ්බ පොත් මං පුටුවක් උඩට නැගලා තමයි තේරුවෙ. වරු ගණන්. පොතක් අතට ගත්තම ඒ පසු කවරේ, පෙරවදනෙ-හැඳින්වීමෙ කොටසක්, ඇතුළෙ පිටුවක් දෙකක් මං ඒ විදියට හිටන්ම කියවනවා. පොත හිතට වැදුනොත් ගන්නවා. අම්මා තමයි බිල් ගෙව්වෙ. විජිත පොත් හළේ හිමිකාරිය, දෛනිකව ලස්සනට ඔසරියක් එහෙම ඇඳලා හිටපු ඒ පැසුණු ස්ත්‍රිය, මගේ චර්‍යාව දිහා බලාගෙන ආශ්වාදයකින් වගේ හිනා වෙච්ච හැටි මට තාම මතකයි. පහ ශ්‍රේණියෙදි, ඉස්කෝලෙ ප්‍රයිස් ගිවිං එකේදි වෙනත් ත්‍යාග සහ සහතික වලට අමතරව 'රචනාව' සඳහා ත්‍යාගයත් ලැබුණෙ මට. මං හිතන්නෙ ඒ තෑග්ග බැඳිල තිබුණෙ ලිවීමත් එක්ක නෙමෙයි කියවීමත් එක්ක. නමුත් මගේ ලිවීම් පරික්ෂාවට ලක්කරගන්න අහම්බය සිද්ධවෙන්නෙ, ඒ කියන්නෙ ඒ අහඹු අනතුර සිද්ධවෙන්නෙ උසස්පෙළ කරද්දි. මං උසස් පෙළ කරේ ගණිතය. ඒ ගණිත පංතියට ආවා ටෙරන්ස් ඇන්තනි වින්සන්ට් මැකෙල්වි කියලා ශිෂ්‍යයෙක්. ඔහු වෙනස්ම විදිහෙ හිතන්නෙක්. ශිෂ්‍යයන් ශිෂ්‍යයන් අතර මෙන්ම ශිෂ්‍යයො සහ ගුරුවරු අතරෙ වෙච්ච සංවාදවලදී මමත් මැකෙල්විත් බොහෝ විට ගත්තේ සමාන්තර ස්ථාවරයන්. ඒක පොදුවෙ හැමෝම ගත්ත ස්ථාවරයට වඩා වෙනස් ස්ථාවරයක්. අපි දෙන්න ක්‍රමයෙන් හොඳම යාලුවෝ බවට පත්වුණා. ඔහුට ඩයරියක් තිබුණා. ඔහු තමන්ගෙ ඩයරියේ ලියන තමන්ගෙම අදහස්, තමන්ගෙම කවි සමීපව ඇසුරු කරන්න පටන් ගත්ත එක තමයි මගේ ඇක්සිඩන්ට් එක. ඔහු තමයි ෂේන් මැකෙල්වි කවියා. මගේ ජීවිතය වෙනස් කරපු මිත්‍රයා.කියවීම විසින් පෝෂණය කරලා තිබුණු මගේ මනස ලිවීමට ඇතුළත් වෙද්දි එලියට එන දේ විචාරන්න ගැඹුරු විචාරකයෙක් මගේ ළඟ හිටියා. ඒ තමයි මැකෙල්වි. ඉතින් මාත් ලියන්න ගත්තා. මාත් ඩයරියක් නඩත්තු කරා. ඒ ලියවෙන ඇතැම් දේ නැවත කොළවල ලියලා පත්තර වලට තැපැල් කළා. ඒවා පළවෙන්න පටන් ගත්තම තේරෙන්න ගත්තා ඒවා පළවෙන මට්ටමක තියෙන බව. ඔන්න ඔහොම තමයි ලිවීමට ඇතුළත් වෙන්නෙ. විශාල විධිමත් අරමුණක් ඇතුව නෙමෙයි. එන්නෙ ලියන්න. මොකද, ඒ කැඳවීම දැන් ලැබිල ඉවරයි. නමුත් නිර්මාණකරණය තුළ නවතින්න හෝ පවතින්න අරමුණක් ඕනි. මම මේක ඇතුළෙ නවතින හා පවතින මූලිකම අරමුණ නිර්මාණයකරණයම තමයි. මාව කියවන අපේක්ෂාව තියෙන, ස්තිරසාර තටමක කුඩා පර්ෂදයක් මා වටේ ඉන්නවා. ඒ හැමෝම නිනිර්මාණාත්මක කියවන්නො. සැහැල්ලු ලිවීම් වලට ඇතුළත් වෙලා ඒ පිරිස හහෑල්ලුවට ලක් කරන්න මට අයිතියක් නෑ. ඒ හින්දම විටින් විට මං ලියන දේට විශාල ශ්‍රමයක් විය පැහැදම් කරන්න මං බැඳිල ඉන්නවා. ඔව් එහෙම තමයි ඒ දේවල් සිද්ධවෙන්නෙ. ආරම්මණය කියන්නෙත් ඒකටම තමයි 02- ඔබේ ප්‍රකාශනය ඉදිරිපත් කරන්න ඔබ මේ සාහිත්‍ය කියන කලා මාධ්‍යම තෝරගන්න විශේෂත්වය මොකක්ද? ඇයි සිනමාව, චිත්‍රකලාව හෝ එවැනි වෙනත් කලා මාධ්‍යයකට නොගිහින් සාහිත්‍යය​ම තොරාගත්තෙ? මෙහෙමයි. මට කව්ය අහුවුණා. මගේම විදිහකට වෙන්න ඇති. ඒත් මං හිතන්නෙ කවිය මට අහුවුණා. මං නාට්‍ය පිටපතක් ලිව්වත්, කෙටිකතාවක් ලිව්වත්, පිටු පන්සීයක හයසීයක නවකතාවක් ලිව්වත් අර අහුවෙච්ච කවිය ඒ තුළ තියන එක මම ලියන විදිහ වුණා. මං හිතන්නෙ 'කාව්‍යමයත්වය' කියන්නෙ ඒකට. ලිවීම කියන ක්‍රියාවලියට සීරියස් වුණාම ඒක ස්වයංසිද්ධව ජීවිතේ කොටසක් බවට පත්වෙනවා. සමස්ත ජීවිතය නෙවෙයි කොටසක්. හැබැයි ජීවිතය කියන දේ සම්පූර්ණ වෙන්න ඒ කොටස පවතින්නම ඕනි. බැඳීම කියන්නෙ ඔන්න ඔය වගේ දෙයක්....බැඳීම මොනවගේද කියල ඇහුවම ඒ ප්‍රශ්නෙන් ඇඟවෙන්නෙ, ලිවීම එහෙම නැත්තං සාහිත්‍යකරණය කියන්නෙ ජීවිතයෙන් පරිබාහිරව පවතින දෙයක් ඒ කියන්නෙ ඔබ්ජෙක්ටිව් දෙයක් කියන අදහස. නමුත් මට අදාලව ඒක එහෙම නෑ. මගේ ලිවීම මුළුමනින්ම සබ්ජෙක්ටිව් කාරණයක්. පළකිරීම කෙසේ වෙතත් ලිවීම තියෙන්නෙ ජීවත්වීම ඇතුළෙම තමයි. ලීවීමට ම අනන්‍යවෙන්න බලපෑවයි කියල හිතෙන තව හේතුවක් තියෙනවා. සාමුහික දේවල් කරන්න තියෙන අමාරුව. 1997 තමයි මගේ සාහිත්‍ය-කලා ජීවිතයේ 'දුරු පරීක්ෂාවේ' අවුරුද්ද. ෂේන් මැකෙල්වියි මමයි කරපු 'නිරුත්තර සමාධිය: පළවෙන්නෙත්, මගේ :සඳ එළිය ගිනි අරන්" කෙටි නාට්‍ය වේදිකාගත කෙරෙන්නෙත් ඒ අවුරුද්දෙ. ඒ කෙටි නාට්‍ය බලපු අයට මතක හිටපු වර්ගයෙ වෙනම වැඩක්. වේදිකාවට එදා වගේ ම තවමත් විශාල ලව් එකක් තියෙනවා. මං හැම අවුරුද්දකම මෙහෙ පෙන්නන පර්‍යේෂණකාමි වෙනස්ම නාට්‍ය සහ රංගනමය ප්‍රකාශන දහයක් පහළොවක් බලනවා. අලුත් නාට්‍යක් කිරීමේ සැලැස්මක් පවා මා තුළ තියෙනවා. මගේ ලිවීමේ සහ අධ්‍යක්ෂනය කිරීමේ ධාරිතාව ගැන පවා මට අවබෝධයක් තියෙනවා. නමුත් ප්‍රශ්නය මේකයි. නාට්‍ය කලාව කියන්නේ සාමූහික කලාපයකට ඇතුළත් වෙන්න ඕන විෂයක්. ඒකට විශාල විනයක් ඕන කරනවා. මට නඩත්තු කරන්න බැරි මෙන්න මේ විනය. මට විශාල විරුද්ධාභාෂයක් දැනෙනවා. විනයෙන් තොරවීමම තමයි කලාවේ ඔරිජිනලිටි වෙන්නෙ. විනයකට යටත් වෙච්ච හැටියෙම මට මාව අහිමිවෙනවා. ලිවීම කියන තනියෙන් කරන ක්‍රියාවලිය මොනතරම් වේදනාබර වුණත් මාව විශාල සහනයක සැහැල්ලුවක රදවනවා. ඒ හින්ද මං හිතන්නේ මං ලිවීම තෝරගත්ත නෙවෙයි. ලිවීම මාව තෝර ගත්තා. 03. ⁠නිර්මාණකරණයට අත්දැකීම් බලපාන විදිහ ගැන ඔබට තියෙන අදහස මොකක්ද ස​හ නිර්මාණකරනයේදී අත්දැකීම් ප්‍රතිනිර්මාණය කියන කාරණය කොයි විදියටද බලපාන්නෙ? ඔබේ නිර්මාණ ඇතුලෙ එවැනි අවස්ථා තියෙනවද? මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් විදියට මට මම ලියපු සෑම සියලු කවියක් වගේම මං ලියපු සෑම සියලු කෙටිකතාවක්ම නවකතාවක්ම නිදසුනට ගන්න පුළුවන්. අත්දැකීමක් කියන්නේ කිසියම් නිශ්චිත මොහොතක සිද්ධ වෙන දෙයක්. එහෙම දෙයක් නිර්මාණකරණයට ගේන්න පුළුවන් හයිකු වගේ ඒ නිශ්චිත මොහොත ඒ නිශ්චිත මොහොතෙදිම කලාත්මකව වාර්තාකරණය කරන සාහිත්‍ය ප්‍රවර්ගයකට විතරයි. එහෙම බරපතල සාහිත්‍යයක මැදිහත්වීමක් කරන්න පුළුවන් දාර්ශනික හික්මීමක් තියෙන ලියන්නෙකුට විතරයි. නමුත් දෛනිකව අපිට අභිමුඛ වෙන සාහිත්‍ය නිර්මාණ හයිකු කවි නෙවෙයි. එතකොට සිද්ධවෙන්නේ කිසියම් අත්දැකීමක් හෝ අවම වශයෙන් ඊට අදාල හැඟීම් මාත්‍රයක් ලිවීමේ මොහොතට අභිමුඛ කරගැනීම. එසේ කැඳවා ගැනීමේදීම එක ප්‍රතිනිර්මාණයක් බවට පත්වෙනවා. මොකද, ඒකේ අත්දැකීම නෙවෙයි අත්දැකීම ගැන මතකය. සීරියස් ලියන්නෙක් නම් හැමවිටම කරන්නේ ඔබ මේ කියන ප්‍රතිනිර්මාණය නෙවෙයි. අවශේෂ කරුණු හැඟීම් සියල්ල කැටිකර ගත් ප්‍රබන්ධකරණයක්. ලිවීම සිද්ධවෙන නිශ්චිත මෝධි වෙන්නේ ප්‍රබන්ධකරණය. දස දහස් ගණන් අති සරල නවකතා සහ කීර්තිමත් එක නවකතාවක් අතර තියෙන වෙනස ඔන්න ඕක. වාර්තාකරණයෙන් එහා ගිය ප්‍රබන්ධකරණය. ඔබ ප්‍රශ්නයක් විදියට අහන හින්දම මම එකම එක උදාහරණයක් විතරක් ගන්නම්. මගේ නිර්මාණ වලටඅදාළව. 2011 දි පළකළ මගේ 'ඇහැළ ඇමතුමකට ඇහැරෙමි' කෘතිය එනවා කවියක් 'ඩොනා' කියලා. හරියටම මාතෘකාව කියනවා නම් මෙහෙමයි. "මධුවිත තනිකර නික්ම ගිය නාගරික ජන කවියකු වූ ඩොනා හෙවත් ඩොනල්ඞ් මාමාගේ කාව්‍යාත්මයේ රිද්මය" මෙහෙමයි කවිය එන්නෙ. "අන්තර්ගතයට පනින් ඩොනා හෙවත් ඩොනල්ඞ් මාමා "මධුවිත තනිකර නික්ම ගිය නාගරික ජන කවියකු වූ ඩොනා හෙවත් ඩොනල්ඞ් මාමාගේ කාව්‍යාත්මයේ රිද්මය" මනාපය මගෙයි කඳුළැලි සිනාසෙනු වගෙයි ඩොනා මට අගෙයි රස කල්පනා රැලි නැගෙයි සවී ගෙනෙන පද -සිඹියි නිවී තියෙන හද අවී වුණත් වැඳ -වැටෙයි කවී පොකුරු මැද බැස්ටියන් ඩොනා හිටියම - කස්ටියක් මෙනා ගුරු මුස්ටියත් උනා දී - සන්තුස්ටියක් වුණා ඉල්ලු ගමන් පද ලැබෙන - කල්ප වෘක්ෂෙ වැඳ කවිමල්ල ලිහමි අද බලනුඑල්ල හැලෙන නද මා කවි කියන අතරතුර ඔහු අවදි වී බලයි. ඒ දෑසේ මඳහස කි. මම ඔහු අවුලුවාලනු පිණිස පද තීව‍්‍ර කරමි. දැන් ඉතින් ඔහු මා හා පැටළෙනු ඇත. මට අවශ්‍යව ඇත්තේ කෙසේ හෝ ඔහුගේ නික්ම යාම පමා කරලීමට ය. මම :- කවුඩානට යන පාර ගව් ගාණට මැන්නෙ දැන් පව් කාරයො බණ කියති දෙව් ලෝ පිළිකන්නෙ ඔහු :- පව් පිරුණත් මගේ මෙ කවි රැව් පිළිරැව් නැ‍ඟේ මුන් කව් සිළුමිණ අගේ කරන - සව් කරදහි වගේ මම එවර ඔහු ඉලක්කයට ගනිමි. වාදය අවුලුවාලමි. ඔහුගේ හදවත නගන හඬ අසනු රිසියෙනි. මම :- මස් මාළුම කැව්වෙ හැබැයි - රස්සාවට බිව්වෙ මම - දුස්රාවකි එව්වෙ කොහෙද- ඇස්වහගෙන දිව්වෙ ඔහු :- ඩොනා එවන පද දැකලඅනාගෙනද අද අපෙ - සනා පිටිය මැද වැටුණෙ කනා මුට්ටි බිඳ මම :- අර - කවුඩගෙ පිළිරාවෙ අරන් - කවුඩානට ආවෙ කවි - සව්බර බර ගෑවෙ ගුරු - ගවුරවයද කෑවෙ ඔහු :- අර බොරූ කකුල් හුරූ පට්ට හොරූ නෙළති තරූ මේ ගුරූ හිතේ දරූ පෙමට ගරූ කරනු මරූ මම :- දාඩිය ගඳ යසයි තිත්ත - කාඩිය වුව රසයි කවි - ජාඩිය හරි උසයි නමුත් - මූඩිය හෙණ වසයි ඔහු :- දාස් ගණන් පද ගලන - සාස්තරය ලද අපෙ - රාස් කියනවද පොඩි - රෝස් පාන් මැද මම :- ගිරා මොටකු කට අරියි - සිරා කවියෙකුට සුරා සොඬකු හට බැරිය - ගුරා කියනු මට ඔහු :- දාලා දෙක ඉතා රසට - මෝලා ඇඹරෙතා අර -:නාලාගිරි ඇතා වගෙයි - බීලා නැති පුතා ඔහුගේ මඳහසෙහි ඇත්තේ සදය උපහාසයකි. උත්ප‍්‍රාසයෙන් මා දෙස බලා ඔහු යළි ඇස් පියයි. මම වේදනාවෙන් සසැළෙමි. ඔහු වෙනුවෙන් ලිවිය යුතු දෑ බොහෝ ය. මෙම නිහඬ නාගරික ජන කවියා වණන්නට පියවි ලෝකය බාධාවකි. එහෙයින් මේ නිමේෂයේ මම, මධුවිතක් පිණිස හිත හදා ගනිමි. සුවර්ගෙ යන දින මොටද:-;සුවර් ඔබගෙ තැන ඔය - ලිවර් එකට පණ පොවල - කවර් කරමි දෙණ අර - මැරෑටියකු වෙන්න හදපු මට මඟ පෙන්නා කවි - කරාටි පද පුහුණු කරල කලු පටි දුන්නා ඔබෙ -:කට ගෙන බුදුවෙන්ට හදපු - රට සට කපටින්ට අර - අට කොණ ගෙන එන්ට කියමු - බටකොළ වළඳන්ට තනි අතින් කවපු පිට්ටු වලට ලතින් පවා මට්ටු මධු විතින් අපට කිට්ටු කරපු ඇතුන් සදා කෙට්ටු පොඩි කුරුල්ලකුව සොයා කවි කරල් කවපු පියා මධු බැරල් අපිට තියා අපෙ ඩොනල් මාම ගියා ඔය සදාතනික මූණෙ රැස් නිදා වැටෙනු නෑනෙ අත් මුදාහැරෙන මානෙ අපි බෙදා ගනිමු හීනෙ මේක ලිව්වෙ 2011 නොවැම්බර් 5 වැනිදා. ඩොනා ජීවිතයට සමු දුන්න කියන ආරංචියෙ කම්පනයෙන් වේදනාවෙන් නිදහස් වීම තමයි මේ කවිය. කවියක් කිව්වට මේකෙ අභ්‍යන්තරයේ තියෙන්නෙ වාද බයිලා සම්ප්‍රදාය. සක්ක පද පවා සහිත බයිල පද සහ රිද්මය. මහමහාචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්තිගෙ රසවත් ශාස්ත්‍රීය රචනාවක් තියෙනවා සාහිත්‍ය-කලා ජොන්රීය සම්මිශ්‍රණය ගැන. ඔහු ඒකෙදි ඉතා පැහැදිලිව විග්‍රහ කරනවා මේ සවිඥානික පීලි පැන්නිල්ල ගැන. දැන් ඍජුවම ඔබේ ප්‍රශ්නය වෙත එළඹුනොත්, මං දීල තියෙන උත්තරය අනුව තරමක් පැහැදිලියි මේ කවිය ඩොනා කියන චරිතය පිළිබඳ නිර්මාණයක් කියලා. කවුද මේ ඩොනා? ඔහුගෙ නම ඩොනල්ඩ් බැස්ටියන්. මගෙ පොඩි ආච්චිගෙ තුන්වැනි පුතා. පොඩි ආච්චි කියන්නෙ මගෙ අම්මගෙ තාත්තගෙ නංගි. මං හැදී වැඩුණු සංස්කෘතික පරිසරය ඇතුළෙ ඥාතීන් කියන්නේ එකම පද්ධතියක අතිශයින්ම සමීප සාමාජිකයන්. ඩොනල් මාමා කියන්නෙ එහෙම ළඟ කෙනෙක්. ජීවිතයට බලපෑ ඔහුගෙ විශේෂය වෙලා තිබුණෙ ඔහු අපි ඉතා කුඩා කාලෙ මටත් මගෙ අයියටත් වාද බයිලා කටපාඩම් කෙරෙව්වා සහ අලුතින් බයිලා හදන්න ඉගැන්නුවා. ඒක ඒ සංසංස්කෘතියෙ කොටසක්. මට මතකයි අපෙ ආච්චිගෙ එක්තරා උපන්දින සාජ්ජෙකට ගෙදර තිබුණෙ වාද බයිල එකක්. කවුඩානේ වසන්ත මදුරාවල තමයි එතන හිටපු කැටයම්කාරයා. ඔහු එදා කියපු බයිලා එක දෙකක් මට අද තව වෙනකල් මතකයි. මේ කවියට හේතුභූත වෙලා තියෙන්නෙ ඩොනාගෙ මරණය වුණත්, ඔහු සමඟ තිබුණු මතකයන් කවිය පුරා විසිරිලා තිබුණත් කවිය මා තුළ පත්‍තු වෙන තැන තමයි ඔහු මට භෞතිකව මුණගැහුණු අන්තිම මතකය. ඔහුගේ මරණය පිළිබඳ දුක්ඛදායී පණිවිඩය දැනගත්ත මොහොතෙම මට ආවෙ මෙන්න මේ වචන කිහිපය විතරයි. "තනි අතින් කවපු පිට්ටු වලට ලතින් පවා මට්ටු" මොකක්ද මේ වචන වල ඉතිහාසය. මේකයි.ඩොනා හෙවත් ඩොනල් මාමගේ එක අතක් අප්‍රාණිකයි. ව්‍යවහාරික බසින් කියනවා නම් ඒ අත සොත්තියි. 2009 අවුරුද්දේ මුල, නිශ්චිතවම ජනවාරි මාසෙ, .මං ගාලු පාර හරහා ගෙදර යමින් හිටියා. ඒ කාලෙ අපි මාධ්‍යකරුවන් ආරක්ෂාව පිළිබඳ විශාල අවධානෙකින් හිටපු කාලයක්. අපි සාමුහිකව එක තැනක හිටියෙ. අත්‍යවශ්‍ය පුද්ගලික ගමනක් ගියත් ඒ අතිශයින්ම විශ්වාසවන්ත පුද්ගලික යාලුවෙක් එක්ක විතරයි. සුසන්ත කරුණානායක හෙවත් සුසා කියන්නෙ මට හිටපු විශ්වාසවන්ත ම ගමන් සගයෙක්. මේ කියන දවසෙ සුසාගෙ බයික් එකේ පිටිපස්සෙ වාඩිවෙලා යද්දි ගල්කිස්ස කනත්ත පහු කරද්දිම මට හිතුණ පොඩි ආච්චි බලලා යන්න. මං සුසාට කිව්වා පොඩ්ඩක් බයික් එක නවත්තපන් කියලා. එතන ළඟම තිබ්බ කඩෙන් නෙස්ටමෝල්ට් එකක් අරන් මං ගියා පොඩි ආච්චි බලන්න. එතකොට ඇයට හුඟක් වයසයි. ඇස් පෙනීමත් අහිමිවෙලා තිබුණේ. ඒත් මං 'පොඩි ආච්ච්' කියද්ද්ම මගේ කටහඬින් මාව අඳුර ගත්තා. ඩොනල් මාමා හිටියේ කුස්සෙයෙ. බත්තලාඳක දාගත්ත පිට්ටුයි, ඌරුමසුයි වලඳමින්. පොර අඩියකුත් ගසලා හිටියෙ. 'මංජුවෝ, වරෙං පිට්ටු කන්න...වරෙං බෙදාගනිං' කිව්වට මං කිව්වා, 'මං කාල ඉන්නෙ ඩොනල් මාමෙ' කියලා. "වරෙං එහෙනං බොට කටක් කවන්න' කියලා ඒ පාර කිව්වා. ඒ කවපු පිට්ටු කටයි, පතරංග ඌරුමස් කෑල්ලයි මං රස විඳපු හැටි සහ ඒ මොහොතෙ ඔහුගෙ මුවින් වහනය වුණෙ ඇල්කොහොල් සුවඳ තමයි ඩොනල්ඩ් මාමගෙ මරණය සැලවුණු මොහොතෙම මගෙ පපුව රිදුම් දීගෙන දැනෙන්න ගත්තෙ. ඔන්න ඔහොමයි මේ කවිය ලියැවුණේ. අද්දැකීමක් ප්‍රතිනිර්මාණය වෙන්නෙ ඒ අද්දැකීමට මෙන්ම ඒක ලියන මොහොතෙ මනෝභාවයට සමාන්තරව. මං ඒ මියගිය චරිතෙට ප්‍රබන්ධකරණය හරහා පණ දුන්නා. දැන් ඩොනල් මාමා විදිහට මගේ විතරක් නෙමෙයි සහෘදයින් වන ඔබෙත් මතකයෙ ශේෂ වෙලා ඉන්නෙ මිය ගිය චරිතයක් නෙමෙයි, සදාකාලිකව ජීවත්වන චරිතයක්. ප්‍රබන්ධකරණය කියන්නෙ එවන් සංසිද්ධියක්. 04- තනිකම දු​ක විප්‍රයෝගය වගේ හැඟීම් නිර්මාණශීලී බව වැඩි කරනවා කියලා ඔබ හිතනව ද? පුද්ගලිකව ගත්තම මට ඕනෙම ආතතියක් ඇතුළෙ අඛණ්ඩව ලියන්න පුළුවන්. ඔබ ඔය කියන වියුක්ත හැඟුම් නිර්මාණශීලීබව වැඩිකරනවද නැද්ද කියල සංයුක්තව උදාහරණ සහිතව කියන්න අමාරුයි. නමුත් මගේ සෑම ලිවීමක් අතුළෙම, ඒ කියන්නෙ ලිවීම කියන ක්‍රියාවලියෙ භෞතිකවම යෙදෙන සෑම වෙලාවකම අඩුවැඩි වශයෙන් ඔය කියන හැඟීම් මා තුළ තිබිලා තියෙනවා. ඔබ කියන 'තනිකම' කියන අදහස අරගමු. ඒක බාහිර හෝ අවශේෂ හේතු මත අත්පත් වීම පොඩ්ඩක් පැත්තකින් තියන්න. ලියන්න නම් තනිකම අත්පත් කර ගන්නම වෙනවා. ඒ අර්ථයෙන් තනිකම බාහිරින් ආනයනය වුණු දෙයක් නෙමෙයි අභ්‍යන්තර කැඳවීමක්. මහා සෙනඟක් මැද වුණත් තනිවෙන්න පුළුවන් කෙනෙක්ට තමයි බරපතළ ලියන්නෙක් වෙන්න පුළුහන් වෙන්නෙ. හැබැයි නිර්මාණශීලීකම වැඩිවීමයි තනිකමයි අතර සම්බන්දය පහසුවෙන් සාධනය කරල පෙන්නන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. නිර්මාණශීලිබව වැඩිවීම තනිකම තුළ ස්වයංසිද්ධ නෑ. නිර්මාණශීලිත්වයට අදාල ගෙදර වැඩ තියෙනවා. අන්න ඒවා කරන්න ඕනි. ඔබ අහන 'දුක' කියන කාරණය ගත්තොත්, ලියනවා කියන්නෙ පරම දුකක් තමයි. ලිවීම කියන ක්‍රියාවලිය සීරියස්කරණයවුණු මිනිස්සුන්ගෙ ජිවිත දුකින් වියුක්තව ගන්න බෑ. හැබැයි දුක විතරක් තිබ්බට නිර්මාණශීලිත්වය වරනැඟෙන්නෑ. ඒකට අදාල ගෙදර වැඩ කරන්නම වෙනවා. ගෙදර වැඩ කරන කෙනාට කේන්තියෙන් වුණත් රහට ප්‍රබන්ධ ගොතන්න පුළුවන්. 05- ඔබ ලිවීමක් ආරම්භ කරද්දි, අත්දැකීමක් නැවත නිර්මාණය කරද්දි ඒකට මූලිකත්වය එන්නේ අර වගේ දුක තනිකම හෝ මොනයම්ම ​හෝ හැඟීමකින්ද? නැත්නම්, අර අත්දැකීම ගැන නැවත ලියන්න තියෙන වුවමනාව, එහෙම නැත්නම් ‘මතකය’ මූලික වෙලාද? මෙහෙමයි, මතකයක් එක්ක ලිවීමක් මතුවෙනවා කියන්නෙ ඒ මතකය එක්ක බැඳුණු හැඟීමක් හෝ හැඟීම් කන්දරාවක් ඒ මත වැතිරී තියෙනවා කියන එක. හැඟීමක් විසින් ලිවීමක් අවුළුවනවා කියන්නෙ ඒ එක්ක පැටළුණු මතකයක් හෝ මතක කන්දරාවක් ඒ හැඟුම මත ඇවිලෙන්න ගන්නවා. මේ දෙක වෙන්කරල ගන්න බෑ. කාටහරි ඕනිනම් පුළුවන් ඔය දෙකෙන් එකක් තමයි ලිවීමක ආරම්භය කියල ප්‍රකාශ කරන්න. නමුත් මට පුළුවන් ඒ ඕනිම කෙනෙක් එක්ක සංවාද කරලා තමන් අතාරින ඒ හා බැඳුණු අනිත් අර්ධය තාර්කිකව පෙන්නල දෙන්න. 06- තමන්ගේ පුද්ගලික අත්දැකීමක් නිර්මාණයකට අරගෙන එද්දී ලිවීම තමන්ට සමීප වීම හරහා තමන්ව නිර්මාණයෙන් එළියට එන එක හො​ද ​හෝ නරක දෙයක් ද? එහෙම නැත්නම් තමන්ව එළියට නොයන විදිහට, ​ඒ කියන්නේ නිර්මාණ​ය පුද්ගලික හැඟීම් ප්‍රකාශනයක් විතරක් වගේ තත්ත්වයකට නොවැටෙන විදිහට ගොඩනගන්න ඔ​බ උත්සහ දරල තියෙනවද? ලිවීම කියන්නේ ලිවීම. ඒක අතිශය සවිඥානිකයි කියලා හිතුනට ලියන්නට අහුවෙන්නැති මාත්‍රාවකින් අවිඥානයේ මුද්‍රාවක් විදිහට පටිතය ඇතුලේ ඉතිරිවෙනවා. ආක්‍යනය ඇතුලේ ඉතිරි වෙනවා. සාහිත්‍ය තර්කනය ඇතුලේ ඉතිරි වෙනවා.කාව්‍යමයත්වය ඇතුලේ ඉතිරි වෙනවා. කෙනෙක්ට පුළුවන් තමන් එලියට නොයනවා කියලත් හිතාගෙන කිසියම් ආඛ්‍යානයක් ගොඩනගන්න. නමුත් නිර්මාණාත්මක කියවන්නට පුළුවන් ඒ නොකියන කොටස අල්ලගන්න. ගැඹුරු විචාරකයෙකුට පුළුවන් ඒක විශ්ලේෂණය කරන්න. ඒ හින්දා ලිවීම කියන්නේ තමන්ව අහුවෙයිද නැද්ද කියල හිතමින් කරන වැඩක් නෙවෙයි. ලිවීම කියන්නේ එළිවීමට ඉඩදීමමයි. නිර්මාණය අවේශය කියලා දෙයක් තියෙනවා. පුද්ගලිකව මට අදාලව ගත්තොත් ලිවීමේ එක්තරා මොහොතකදී මං පවතින්නේ ඒ ලිවීම ඇතුළෙන්ම විතරයි. සිතුවිලි ගලන වේගය ඉතාම වේගවත්. ඒ වේගයට සාපේක්ෂව ලියන්න පුළුවන් කමක් නෑ. ඒ නිසාම අත්හැරෙන කොටස විශාලයි. මං හිතන්නෑ ඒකට විසඳුමක් ඇති කියලා. සමහර ඇවිත් යන දේවල් නැවත එන්නෙම නෑ. මතකයේ තියෙනවා, කිසියම් පරපතල ගැඹුරු සුන්දර දෙයක් තමන් ඒ මොහොතේ ගත කරන ක්‍රියාවලියට අදාළව මතුවුණා කියලා. නමුත් ඒක ඇවිල්ල ගිහිල්ලා ඉවරයි. මිනිස් මනස ක්‍රියා කරන විදිහ කියන්නේ සංකීර්ණ සංසිද්ධියක්. ලියන්නෙකුට අදාලව ඒක ඉතාම සංකීර්ණයි. තමන් මතු වෙනවද නැද්ද කියලා හිතමින් ලියන එක මගේ විශ්ලේෂණය අනුව තරමක හුරතල් වැඩක්. ලාමක ලපටි වැඩක්. කොටින්ම තමන්ව නිරුවත් කරලා පෙන්නන්න බැරි කිසිම කෙනෙක්ට බරපතල ලියන්නෙක් වෙන්න බෑ. සාමාන්‍ය ලියන්නෙක් වෙන්න පුළුවන් වෙයි. කතා ලියන්නෙක් වෙන්න පුළුවන් වෙයි. කොටින්ම බෙස්ට් සෙලර් කෙනෙක් පවා වෙන්න පුළුවන් වෙයි. සම්මාන ගන්න පවා පුළුවන් වෙයි. නමුත් බරපතල ලියන්නෙක් වෙන්න බෑ. ඒ හින්දා ලියනවා කියන්නේ ලිවීමට ඉඩදෙන එක. තමන් තුළින් වේගයෙන් ප්‍රවාහයක්ව ගලාගෙන එන්නේ තමන් එතෙක් ගත කළ ජීවිතය අත්දැකීම් අත්විඳීම්. හැදෑරීම් කියවීම් කියන එකත් අත්විඳීම් සහ අත්දැකීම් ඇතුලටමයි මම ගන්නේ. මේ සියල්ල සන්තානයේ ගැඹුරු තැනක තැන්පත් වෙලා තිබිලා මේ මොහොතේ ලිවීමට අදාළ කොටස තෝරා බේරා දෙමින් මතු වෙන්න ගන්නවා. ඒ මතු වෙන්නේ අත්විඳපු දෙයක්ද ජීවිතෙන්ම කොටසක්ද කියවීමෙන් හැදෑරීමෙන් පෝෂණය කරගත්ත දෙයක්ද.... ඒක ලිවීමට අදාල නෑ. ලිවීමට අදාල ලිවීමම තමයි. නමුත් ප්‍රශ්නේ මේකයි, තමන් ගැන ලිවීමේ අර්බුදය එන්නෙ එහෙම ලියන්න තරම් ජීවිතයක් ගතකරලා නැතිි මිනිස්සුන්ට. ඔවුන් මුහුණ දෙන අර්බුදය තමයි තමන් තමන් ගැන ලියන්නේ මොනවද කියන එක. එහෙම ලියන්න දෙයක් නැති වුනාම එහෙම මෙහෙන් ඇහිඳ ගන්න දේවල් වලින් තමයි කතා ලියන්න තියෙන්නෙ. කවි ලියන්න තියෙන්නේ. ඇත්තම කියනවනම් ඒ ලියන දේ සහ ලියන්නා අතර කිසිම අභ්‍යන්තර සම්බන්ධයක් නෑ. ආත්මීය සම්බන්ධයක් නෑ. ලිවීම පිළිබඳ කතිකාව අල්ලගන්න ඕන කෙනෙක්ට ලියන්න පුළුවන්. නමුත් තමන්ව ඇතුළත් කරගෙන ලියනවා කියන එක විශාල වැඩක්. කලින් කිව්ව වගේම ලෝකෙ බරපතලම ලියන්නො ඉන්නේ තමන්ගේ ජීවිතය ඇතුලත් කරගෙන ලියපු අය. සෙල්ෆ් පෝට්‍රේට්ස් ගැන ප්‍රශ්න කෙරුණු එක තැනක ෆ්‍රීඩා කාර්ලොස් කියනවා මං වැඩියෙන්ම දන්න වැඩියෙන්ම හඳුනන විෂය එහෙම නැත්නම් ආත්මය මමමයි කියලා. මං හිතන්නේ ලිවීමට අදාල උත්තරයක් විදියටත් ඒක හොඳටම ප්‍රමාණවත්. 07- ඔබේ නිර්මාණ වලට තමන්ගෙ උපන් භූමිය, ළමා විය, තමන්​ගෙ සංස්කෘතිය, භාෂාව මො​න විදිහටද බලපාලා තියෙන්නෙ? ලිවීමේ සමස්තය කියන්නෙ ඔය ටිකට තමයි. ඔය එකක්වත් කිකලකවත් අතාරින්න පුළුවන් දේවල් නෙමෙයි. එහෙම අතෑරලා දාලා ලියනවා ලියන ඕනිම ලියන්නෙක්ව ඔහුගේ ලිවීම් හරහා මනෝ විවිශ්ලේෂණය කරොත් මේ කියන පදනම් කාරණා ඉතාම ලේසියෙන් මතුකරගන්න පුළුවන්. ලියන්නෙක් බිහිවෙන්නෙම ඔබ ඔය මතුකරන කාරණා උඩ. මට අදාලව නම් ඕක තමයි යථාර්ථය. මම බොහෝ අලුත් ධාරාවන්, අලුත් ඉසව්, අලුත් අඛ්‍යන, ව්‍යුහ සංරචන, දාර්ශනික ප්‍රවේශ අත්පත් කරගන්න විශාල ශ්‍රමයක් දැම්මත් ඔය කියන පදනම් කරුණු තමයි පදනමේම තියෙන්නෙ. මං මගේ භාෂාවට දැඩි ලෙස ඇලුම් කරන්නෙක්. ඒ භාෂාව මොන තරම් හැඩට, රහට වහරන්න පුළුවන්ද කියලා ඔප්පුකොට පෙන්නන්න ජීවිතෙන් විශාල කොටසක් වැයකළ කෙනෙක්. භාෂාව විශාල යෙදුම් ප්‍රමාණයක්, වචන ප්‍රමාණයක් නිර්මාණය කරල දුන්න ලියන්නෙක්. මං මේ සියල්ල කළේ භාෂා ජාතිකවාදයට එරෙහිව හිටගනිමින්. අනෙකාගේ භාෂාවට ගරුකළ යුතු බව සාධනය කරමින්. ස්වයං පිටුවහල තෝරගෙන මොන තරම් වියෝ වේදනාවක හිටියත් අඛන්ඩව මාතෘභූමියේ නිදහස සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනූවෙන් සාමුහික වගකීමක බැඳීසිටින කෙනෙක්. අඛන්ඩව හඬ නගපු කෙනෙක්. හැබැයි මං මාතෘභූමිය විදිහට සලකන්නෙ සිංහල බෞද්ධ සභ්‍යත්වය අධිනිශ්චයවුණු භූමිකලාපයකට නෙමෙයි. මගේ ඒ ස්තාවරය මගේ ලිවීම් ඇසුරුකරන ඕනෙම වර්ගයක කියවන්නෙක් දන්නවා. තමන්ගෙ සංස්කෘතිය කියන්නෙ ලියන්නෙක්ගෙ ආත්මීයත්වය. ඒ කියන්නනෙ අවිඥානයේ මුද්‍රාව. නිදසුනක් විදිහට 'දාර්ශනික ක්‍රිස්තියානිය' සහ 'විමුක්ති ක්‍රිස්තියානිය' පිළිබඳ මගේ මැදිහත්විම සහ මුද්‍රාව මගේ සංස්කෘතික කලාපය තමයි. කෑම-බීම, ගායන-වාදන-නර්ථන ඈ වූ කලා-සංගීත කලාප පවා මෙකී සංස්කෘතික කාරණා. මේ සියල්ලෙන් මිදෙනවා කියන්නෙ ස්වයංසිද්ධව ගන්ධබ්බ වෙන එක. ඔබේ ප්‍රශ්නයට අදාලව 'ළමාවිය' කියන කාරණය ගත්තොත් අනෙකුත් සියල්ල ගැන මගේ සිතුවිලි පරම්පරාවන්ගෙ පදනම තියෙන්නෙ එතන. මං මේ විදිහට හිතන කෙනෙක් බවට පත්කළේ ඒ පොඩි එකා. ඌ තාම මා තුළ ඉන්නවා. දෘෂ්ටිවාදී අධිනිෂ්චයවීම් වලට යට කරන්න බැරිවුණු ඒ මුරන්ඩු, හිතුවක්කාරී පොඩි එකා නොවෙන්න මං අද මෙතන නෑ. 08- අවසාන වශයෙන්, ඔබට ජීවිතය තේරුම් ගන්න ​හෝ මානසික​ව සුවපත්භාවයට පත්වෙන්න වගේ දේවල් වලට ඔබේ නිර්මාණ උදව් වෙලා තියෙනවද? මං අහන්නේ ​අත්දැකීම් ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීම නිසා ඒකෙන් යම් සුවයක් නැත්නම් ජීවිතේ ගැන නැවත හැරී බලන්න පුළුවන්කමක් ලැබිල තියෙනවද? මගේ නිර්මාණ කියන්නෙ මගේ ජීවිතය ප්‍රකාශවීමක්. ඒ කියන්නෙ මගේ අද්දැකීම් සහ අත්විඳීම් ප්‍රබන්දානුසාරයෙන් ප්‍රකාශවීමක්. මගේ හිතීමේ පැටන් එකට හේතුව ලිවීමම නෙමෙයි .. ඒ සඳහා කරන අධ්‍යනය. ජීවිතය කියන්නෙ තේරුම්ගන්න පුළුවන් දෙයක්ද බැරි දෙයක් ද කියලා නිශ්චිතව ම කියන්න බෑ. නමුත් මං මේ හිතන විදිහ හැදුණෙ ඒ අධ්‍යනයන්ට සමාන්තරව. ' මුන්නක්කරේ සංසාරෙ' වගේ කෘතියක් ගත්තොත් ඒ තාක් අඛණ්ඩව ගතකරපු ජීවිතේම තමයි, ඒ තාක් අඛණ්ඩව සිදුකරපු හැදෑරීම් ම තමයි ප්‍රබන්ද මානයකින් සහෘදයන්ට අභිමුඛ කෙරුවෙ. නමුත් ජේසුස්ගෙ ක්‍රිස්තියානිය වෙනුවට කාදිනල් ක්‍රිස්තියානිය ආදේශ වුණු සමාජයකට මේ කියන සංසාරය අහුවෙන්නෙ නෑ. මං කලිනුත් කිව්වා, ලිවීම කියන්නෙ පරම දුකක් කියලා. මානසික සුවපත්භාවය අත්පත්වෙන්නෙ ලිවිමෙදි නෙමෙයි ලිවීම නතර කෙරෙන මොහොතෙ. සමහර විට සුවපත්වීම කියන්නෙ, ලිවීමේ ක්‍රියාවලීය තුළ දරාගෙන සිටි සංකීර්ණ මනෝභාවයන්ගෙන් නිදහස්වීම නිසා අත්පත්වන සතුටට කියන වෙනත් වචනයක් වෙන්නත් පුළුවන්. සංවාද සටහන : පවන් අංජන

‘තමන්ව නිරුවත් කරලා පෙන්නන්න බැරි කිසිම කෙනෙක්ට බරපතල ලියන්නෙක් වෙන්න බෑ’ – මංජුල වෙඩිවර්ධන (රොන්සුනු සුවඳ 01)

කොන්ස්ටැන්ටයින් පවුස්තවුස්කි ‘රන්රෝස’ කෘතියේ කියන්නේ, රන්කරුවන් ඉවත් කළ කුණු රොඩු අතර ඇති රන්සුනු එකතුකර රමණීය රන්රෝස මලක් තැනූ ෂාමීට්ගේ ​කතන්දරය යි. නිර්මාණකරුවාද සිය ජීවන අත්දැකීම් අතරින් රන්සුනු සොයාගෙන නිර්මාණය නම් රන්රෝස මල තැනිය යුතු බව පවුස්තවුස්කි කියයි. එය කවියක්, සිතුවමක්, කෙටිකතාවක්, නවකතාවක්, සිනමාපටයක් යනාදී ඕනෑම ආකාරයක නිර්මාණයක් වන්නට පුළුවන්. අප මේ වෑයම් කරන්නේ එවන් විවිධාකාර…

Read More
හිමි ඔබ සයුර මැද රුදු සටනකය රැයේ පොල් අතු පැලේ මම තනියම වෙසෙමි බියේ ඇතමුත් හුරු පුරුදු එඩිතර ගතිය ළයේ තරමක සැකයකිනි ඔබ අද සවස ගියේ අහසේ අදුරු වැහි කළු නගින කොට සුළගේ වෙනස මෙහි ගහකොළ කියන කොට ගෙරවිලි සහිත විදුලිය හඩ ඇසෙන කොට හිමියනි මගේ හිත වාවනු බැරිය මට හබලට ඔබේ සවිබල අත රිදෙනවද ඔරු කද උඩින් දළ රළ පෙල නගිනවද සීතල සුළග රළුවට ඇග වදිනවද හිමියනි වෙහෙස නිදිමත දෙක දැනෙනවද ගොඩ බිම කොහෙද නැති මහ මුහුදෙහි ඇත හිමි ඇත වෙහෙසෙමින් වෙහෙසී ඇත දෑත ඔබ නැති නිසා හිමියනි මේ ළග පාත සුළගේ මැකී යයි මගේ දුක්මුසු ගීත එළියක් පෙනෙන විට හිමියනි වෙරළ බඩ නැතහොත් දැනෙනවිට ඔරුවක ඇදෙන හඩ දෙසවන වැටෙන විට කිසිවෙකු නගන හඩ මා නො දැනුවත්වම මම මගෙ දෙපය උඩ වැහි පොද මගේ හිමිගේ හිස නො වැටේවා මේ රුදු සුළන් රැළි රැළ පිට නොගැටේවා පැද යන ඔරුව වෙත මසු කැල දැවටේවා ලන ඇම ගිලින තරමට උන් රැවටේවා ඔබ එනතුරා නැත මගේ සිත සැනසෙන්නේ මා ගැන නොවෙද හිමි මේ හැම වෙහෙසෙන්නේ සවස යාමටයි ඔබ උදයට එන්නේ මෙහෙමද ජීවිතේ දිගටම ගත වෙන්නේ ඔබ මහ මූද මැද තනියම වෙසෙන කල සිහියට නැගෙනු ඇත මෙහි මා නිදන පැල හිමියනි ඔබට මගෙ හදවත මිහිරි කළ සැනසුම තිබේ මේ පොල් අතු කුටිය තුළ කේයස් (සාගර පලන්සූරිය )

ධීවරී ගීතය | සාගර පලන්සූරිය

හිමි ඔබ සයුර මැද රුදු සටනකය රැයේ පොල් අතු පැලේ මම තනියම වෙසෙමි බියේ ඇතමුත් හුරු පුරුදු එඩිතර ගතිය ළයේ තරමක සැකයකිනි ඔබ අද සවස ගියේ අහසේ අදුරු වැහි කළු නගින කොට සුළගේ වෙනස මෙහි ගහකොළ කියන කොට ගෙරවිලි සහිත විදුලිය හඩ ඇසෙන කොට හිමියනි මගේ හිත වාවනු බැරිය මට හබලට ඔබේ සවිබල අත රිදෙනවද…

Read More
ජිමුත් ඉඳුසර රත්නායක 21 වැනි සියවසේ හොඳම චිත්‍රපටය පිළිබඳ නැවත හැරී බැලීමක් ඇමෙරිකාවේ සුප්‍රසිද්ධ ‘ද නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත විසින් 21 වැනි සියවසේ එතෙක් මෙතෙක් බිහි වූ හොඳම චිත්‍රපට 100 ය නම් නම් කරලා තිබුණා. ඇතැම් චිත්‍රපට සහ ඉතාමත් දක්ෂ අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ විශිෂ්ට සිනමා කෘති මග හැරලා සකස් වුණු මේ ලැයිස්තුව ගැන සෑහීමකට පත් වෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුණෙ නැති වුණත් ඒ ලැයිස්තුවේ තිබුණු සමහර චිත්‍රපට ඇත්ත වශයෙන් ම හොඳ චිත්‍රපට විදිහට කිසිම විවාදයක් නැතිව සලකන්න පුළුවන් විදිහෙ චිත්‍රපට විදිහටයි මම දකින්නෙ. ඒ චිත්‍රපට 100 අතරින් පළමු ස්ථානය හිමිවෙලා තිබුණෙ සුප්‍රසිද්ධ දකුණු කොරියානු අධ්‍යක්ෂ Bong Joon Ho ගේ Parasite චිත්‍රපටයට. Parasite කියන්නෙ මම පෞද්ගලිකව ඉතාම කැමති චිත්‍රපටයක්. නිව්යෝක් ටයිමිස් කියන විදිහට 21 වන සියවසේ හොඳම චිත්‍රපටය Parasite කියනවාට එකඟ නැති වුණත් Parasite ඇතුළෙ දකින්න පුළුවන් සිනමාත්මක හා කතා සන්දර්භ ම ය මායාව මග හැරලා අපට ගමන් කරන්න පුළුවන් කියලා මම හිතන්නෙ නෑ. විශේෂයෙන් ලංකාවේ සිනමාකරුවන් අමතක කරන කතා කීමේ කලාව (Storytelling) Bong Joon Ho ගේ සිනමාව ඇතුළෙ ඔහු ස්ථානගත කරන ආකාරයත්, වඩාත් විශාල හා විවිධ මට්ටමේ ගෝලීය ප්‍රේක්ෂකාගාරයක් වෙත චිත්‍රපටය සන්නිවේදනය කිරීමේ දී ඔහුගේ චිත්‍රපට භාෂාව දක්වන චමත්කාරයත් අපි ග්‍රහණය කර ගත යුතු බවයි මගේ අදහස. චිත්‍රපටය මූලික වශයෙන් සකස් වෙන්නෙ අතිශය ධනවත් සහ අතිශය දුගී පවුල් ද්විත්වයක ක්‍රියාකාරකම් සහ ඒ පවුල් එකිනෙකට සම්බන්ධ වන ආකාරයත් එක්ක. මේ චිත්‍රපටයේ නම වන Parasite හි සිංහල තේරුම වන “පරපෝෂිතයා” කවු ද ? සාමාන්‍යයෙන් සමාජවාදීන්ට අනුව ධනවාදී සමාජක්‍රමයක් තුළ නිර්ධන පන්තියේ ශ්‍රමය සූරාකෑමට ලක්කරමින් උසස් ජීවන තත්ත්වයක් ගත කරන පරපෝෂිතයා බවට පත් වන්නේ ධනපති පන්තිය. නමුත් මේ චිත්‍රපටයේ කතා සාරය සහමුලින් ම ඊට ප්‍රතිපක්ෂව දුප්පත් නිර්ධන පවුල විසින් ධනපති පවුල සූරා කන පරපෝෂිතයන් පවට පත්වන ආකාරය අපට දැකගත හැකියි. එහි අර්ථය ධනපති පවුල විසින් දුප්පත් පවුල සූරා කන්නේ නැහැ කියන එක නෙවෙයි. ඔවුනුත් පරපෝෂිතයන් බවට පත් වනවා. මේ නිසා කවුද මේ පරපෝෂිතයන් කියන ගැටලුව චිත්‍රපටය තුළ විසඳගන්න අපට හැකි වන්නේ නැහැ. මෙහි සියල්ලන්ම පරපෝෂිතයන් බවට පත් වනවා. මේ පවුල් දෙකට අමතර තවත් පවුලක් මේ චිත්‍රපටයේ මැද දී එක් වන විදිහ අපට දැකගන්න පුළුවන්. නමුත් ඔවුන්ගේ ඉරණමත් අර ඉරණමෙන් වෙනස් වන්නේ නැහැ. ඔවුනුත් පරපෝෂිතයන් ලෙස හා සූරාකෑමට ලක්වන අයවලුන් ලෙස චිත්‍රපටය තුළ ස්ථානගත වෙන විදිහ අපට දැකබලාගන්න පුළුවන්. Parasite චිත්‍රපටය තුළ අපට දකින්න ලැබෙන කතා කීමේ කලාව ඒ තරම් ගැඹුරු හෝ අති සංකීර්ණව ගොඩනැගෙන්නේ නැහැ. Bong Joon Ho සාමාන්‍යයෙන් භාවිතා කරන ළමයින්ට කතා කීමට භාවිතා කරන සංයමයෙන් යුතු සරල කතා රාමුවක තමයි මේ චිත්‍රපටය ගොඩනැගෙන්නේ. චිත්‍රපටය පටන්ගැනීමේ සිට අවසානය දක්වා ම විහිදෙන මේ සරල Storytelling ආකෘතිය සහ යොදාගනු ලබන වර්ණ සංකලනය ඇසට ප්‍රිය උපදවන ආකාරයෙන් නිර්මාණය වී තිබීම සිනමාපටය වෙත ප්‍රේක්ෂකයා අලවා තබාගන්න සමත් වෙනවා. මම හිතන්නෙ ගෝලීය වශයෙන් නිර්මාණය වෙ. ප්‍රේක්ෂකාගාරය රඳවා තබා ගැනීම සහ සිනමාව මඟින් හෙළි කරන යථාර්ථයේ ගැඹුර කියන ගුණාංග දෙකම නිර්මාණයක රැඳවෙන දුර්ලභ අවස්ථාවක් විදිහට මේ සිනමාපටය අපිට දැකගන්න පුළුවන්‍. ඒකට ප්‍රධානතම හේතුව පෙර දී මම සඳහන් කළ කතා කීමේ කලාවේ සරල හා ගතික බව කියලයි මම විශ්වාස කරන්නෙ. මේ චිත්‍රපටයේ අනෙක් වැදගත් ම ලක්ෂණයක් තමයි, මේ චිත්‍රපටය බොහොම සමාන්තරව හා ස්වාභාවික ලෙස comedy, mystery, thriller, murder කියන ශානර ගණනාවක් ඔස්සේ ගමන් කරන එක. ඒක මේ සිනමා භාෂාව ඇතුළෙ ඉතා ම ස්වභාවිකව ඒ කියන්නෙ ඇඟට පතට නොදැනී සිදුවීම මත ම තමයි මේ සිනමාපටයේ සිනමා චමත්කාරය ගොඩනැංවෙන්නෙත්. Bong Joon Ho අවධානය යොමු කරන්නේ දකුණු කොරියානු සමාජයේ පවතින පන්ති වෙනස හරහා මතුවන සමාජ ඛේදවාචකයට. නමුත් ඔහු ඒ සමාජ ඛේදවාචකය ඉදිරිපත් කරන්නෙ අඳුරු ප්‍රහසනයක් විදිහට. මේ අඳුරු ප්‍රහසනය එහෙමත් නැත්නම් Black comedy එක ඇතුළෙ පවතින්න Bong Joon Ho යෝජනා කරන ගමන්ම සංකේතීමය විදිහට සිනමාපටය පුරා ම මෙම පන්ති බෙදීමේ අවුල ගැන අපට ඉඟි සපයනවා. විශේෂයෙන් ධනවත් පවුල වඩාත් ආලෝකමත් සන්දර්භයක දැක්වීමත් දුප්පත් පවුල අඳුරු සන්දර්භයක දැක්වීමත් මේ විදිහෙ සංකේතාත්මක භාවිතයක් විදිහට පෙන්වලා දෙන්න පුළුවන්. මේ සිනමා පටයේ ඉතාම සංකේතීමය භාවිතය තමයි මේ සඳහා භාවිතා කරන ගෘහ නිර්මාණ. සිනමාපටයේ පඩිපෙල් හා නිවස සකස් කරලා තියෙන්නෙ අතිශය සංකේතාත්මක අදහසක් කුළුගැන්වෙන විදිහට. උදාහරණයක් විදිහට මේ සිනමාපටයේ අපට දැකගන්න පුළුවන් වර්ෂා අවස්ථාවක්. ඒකෙදි සිද්ධවෙනවා. වේගවත් පඩිපෙල බැසීමක්. මේ පඩිපෙල බැසීම හරහා සමාජ පන්ති වෙනස ඉතා ම දක්ෂ හා පැහැදිලි ලෙස වෙන් කරලා පෙන්වන විදිහ අපිට දැකගන්න පුළුවන්. ඒත් එක්කම ඒ වර්ෂාව සමාජ පන්ති දෙක සඳහා කරන බලපෑමත්, ඒ වර්ෂාවේ දී ඔවුන්ගේ හැසිරීමත් බෙදීම සම්බන්ධ කතිකාව ඉතාම පුළුල් විදිහට අපට පෙන්වන්න සමර්ථ වනවා. මෙම චිත්‍රපටයේ සමාජ පන්ති අතර ලිංගිකත්වය සම්බන්ධයෙන් පවතින ස්ථාවරය හා ඔවුන් ලිංගිකත්වය නම් පොදු කරුණ තුළ හැසිරෙන සීමාව පිළිබඳවත් අපට බොහොම සූක්ෂම විදිහට ඉදිරිපත් කරන්න Bong Joon Ho සමත් වනවා. මේ චිත්‍රපටය ඇතුළෙ නිර්මාණය වෙලා තියෙන හැම දෙයක් ම හැම දෙබසක් ම ඉතා ම අරපරිස්සමෙන් අවසානය දක්වා කතාව සමඟ බද්ධ කරන විදිහ විශිෂ්ට සිනමා තිර රචනයක අවශ්‍යතාවය සිනමා නිර්මාණයක සාර්ථකත්වය සඳහා කොතරම් දුරට බලපානවා ද කියන කාරණය අපට කුළුගන්වනවා. සෑම චරිතයක්ම, සෑම සිදුවීමක් ම අවසාන ප්‍රතිඵලය හා ඒකාත්මික වන සරල ගලායෑමකට ලඝු කරන ලද අතිශය සංකීර්ණ කතා පුවතක් රැගත් Parasite චිත්‍රපටය රංගනය, සංගීතය ඇතුළු අනෙකුත් අංක වගේ ම සිනමාකරණය ද තමන්ගේ කතාව හා අති දක්ෂ ලෙස ගොනුගත කරන ආකාරය පුදුමය උපදවන සුළුයි. ඒ පුදුමය ම Parasite මේ තරම් සම්මානිත හා ජන ආකර්ෂණීය මාවතක ගෙන එන්නට ඇති බවයි මගේ විශ්වාසය. ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජය තුළ පවතින ප්‍රහසනය මීට වඩා දරුණු හා රළු මාවතකයි ගමන් කරන්නෙ. හැබැයි ඒක සිනමාව වෙත පැමිණෙන්නෙ ඉතා ම අඩුවෙන්. ඊටත් වඩා අපි විශ්වාස කරන්නෙ සාර්ථක නිර්මාණයක පැවතිය යුත්තේ සංකීර්ණ කතාවක් එක්ක මිශ්‍රිත අවර්ණ හා දුර්වර්ණ වර්ණ සංකලනයක් කියන සාම්ප්‍රදායික මතය. නමුත් ලෝක සිනමාව වර්තමානය වන විට ඊට වඩා වෙනත් මාවතකට එළැඹ තියෙන ආකාරය අපිට දැකගන්න පුළුවන්. විශේෂයෙන් ම ඇමෙරිකාව මුල් කරගත් ආධිපත්‍යය බිඳ වට්ටම මෙවැනි නිර්මාණ ලෝකය විසින් වැළඳ ගැනීමත්, සෑම සමාජයක ම පොදුවේ දක්නට ලැබෙන යථාර්ථය තමන්ගේ හැඩයකට ගොනු කිරීමේ නිර්මාණාත්මක දක්ෂතාවත් සහිත ලෝක සිනමාවක් අපට මෑත කාලීන ලෝක සිනමාව අධ්‍යයනයේ දී දැක ගන්න පුළුවන් වනවා.

21 වැනි සියවසේ හොඳම චිත්‍රපටය පිළිබඳ නැවත හැරී බැලීමක්

ඇමෙරිකාවේ සුප්‍රසිද්ධ ‘ද නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත විසින් 21 වැනි සියවසේ එතෙක් මෙතෙක් බිහි වූ හොඳම චිත්‍රපට 100 ය නම් නම් කරලා තිබුණා. ඇතැම් චිත්‍රපට සහ ඉතාමත් දක්ෂ අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ විශිෂ්ට සිනමා කෘති මග හැරලා සකස් වුණු මේ ලැයිස්තුව ගැන සෑහීමකට පත් වෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුණෙ නැති වුණත් ඒ ලැයිස්තුවේ තිබුණු සමහර චිත්‍රපට ඇත්ත වශයෙන් ම හොඳ…

Read More
"ප්‍රේමයට, ප්‍රේමය තුළම පරිසමාප්තියට පත් වීම මිස අන් අභිලාෂයක් නොපවතී. එනමුත්, ඔබගේ ප්‍රේමය තුළ ආශාවන් පවත්නේ නම්, මේවා ඔබේ ඒ ආශාවන් වන්නට ඉඩ හරින්න: රාත්‍රියේ ස්වකීය තනුව වයන ගලා බසින දිය දහරාවක සේ තමාව දිය කොට ගැනීමත්, අත්‍යන්ත සංවේදීතාවයේ වේදනාව විඳීමත්, ප්‍රේමය යනු කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ඔබේම වටහාගැන්ම තුළ ආත්මය පළුඳු කොට ගනිමින් ස්වකැමැත්තෙන් මෙන්ම ආහලාදය මුසු හැඟීමෙන් ඉන් රුහිරු ගලා යෑමට ඉඩ හැරීමත්, ආදරණීයත්වයේ තවත් නවමු දිනක් උදෙසා තුති පුදමින්, පියාපත් ලද හදවතක් දරා ගත්තෙකු හා සදිසිව අරුණෝදාවෙහි අවදිවීමත්, ගිම් නිවන සන්ධ්‍යා හෝරාවෙහි ප්‍රේමයේ ප්‍රමෝදය තුළ දැහැන්ගත වීමත්, රැය උදාවත්ම කෘතඥතාවයේ හැඟීම පෙරදැරිව නිවහන වෙත එළැඹ, ඔබේ හදවත ගත් ප්‍රේමවන්තිය උදෙසා සිදු කරන සුබ ප්‍රාර්ථනාවක් සහ දෙතොලට නඟාගත් ප්‍රශස්ති ගීයත් හා සමඟින් යහන වෙත යෑමත්, ඔබේ ප්‍රේමයේ සකලවිධ ආශාවන් වන්නට ඉඩ හරින්න." ඛලීල් ජිබ්රාන් . Love has no other desire but to fulfil itself. But if you love and must needs have desires, let these be your desires: To melt and be like a running brook that sings its melody to the night. To know the pain of too much tenderness. To be wounded by your own understanding of love; And to bleed willingly and joyfully. To wake at dawn with a winged heart and give thanks for another day of loving; To rest at the noon hour and meditate love’s ecstasy; To return home at eventide with gratitude; And then to sleep with a prayer for the beloved in your heart and a song of praise upon your lips. The Prophet Kahlil Gibran

The Prophet | ඛලීල් ජිබ්රාන්

“ප්‍රේමයට, ප්‍රේමය තුළම පරිසමාප්තියට පත් වීම මිස අන් අභිලාෂයක් නොපවතී. එනමුත්, ඔබගේ ප්‍රේමය තුළ ආශාවන් පවත්නේ නම්, මේවා ඔබේ ඒ ආශාවන් වන්නට ඉඩ හරින්න: රාත්‍රියේ ස්වකීය තනුව වයන ගලා බසින දිය දහරාවක සේ තමාව දිය කොට ගැනීමත්, අත්‍යන්ත සංවේදීතාවයේ වේදනාව විඳීමත්, ප්‍රේමය යනු කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ඔබේම වටහාගැන්ම තුළ ආත්මය පළුඳු කොට ගනිමින් ස්වකැමැත්තෙන් මෙන්ම…

Read More
'සැබෑ ආදරය ලැබෙන්නේ පමා වෙලයි.' - Eat, Pray, Love පෙම්වතුන් ප්‍රේම කරන්නේ ඔවුන් ස්ථිර සබඳතාවයකට පැමිණ නැති විටදී පමණයි. සබඳතාවය ස්ථිර වුණාට පස්සේ ආදරය අතුරුදහන් වෙනවා. ආදරය වෙනුවට සබඳතාව ස්ථිර වුණාට පස්සේ වෙනත් දෙයක් සිදුවෙන්න ගන්නවා. ඒ තමයි එකිනෙකාට අයිතිය කීම, අයිතිකාරකම. මේ කතාව කියන්නේ ඔිෂෝ. ඔිෂෝ කියපු විදියටම මෙි කතාව වලංගු වෙන්නේ "Eat, Pray, Love'' චිත්‍රපටයේ එළිසබෙත්ට. එළිසබෙත් ආදරය කරලා ලොකු වෙඩින්ග් එකකුත් අරන් කාලයක් ගිහින් එයාට දික්කසාද වෙන්න සිද්ධ වෙනවා. ආදරය කරලා දික්සසාද වෙන්න වෙනවා කියන්නේ ඊට වැඩිය සංකීර්ණ දෙයක් නම් තවත් නෑ. ඇයි ආදරය කරලා විවාහ වෙලා දෙන්නා අන්තිමට දෙපැත්තට වෙනවා කියන්නෙම සරලව කියවගන්න පුඑවන් දෙයක් නෙමෙයි. එළිසබෙත් දික්කසාදයෙන් පස්සේ ලොකු පීඩාවකට පත් වෙනවා. මේ පීඩාව නැති කරගන්න එයා ඇවිදින්න පටන් ගන්නවා. ආධ්‍යාත්මයක් සොයා ගෙන යනවා. එළිසබෙත් ඉතාලියේ රෝම අගනුවර නටබුන් අස්සේ ඇවිදිමින් අලුත් යහළුවන් එක්ක සතුටින් ගත කරන්න වෙලාව වෙන් කර ගන්නවා. ඒ විතරක් නෙහෙයි එයා ඉන්දියාවට යනවා යෝගා කරන්න. ඉන්දියාවෙන් ඊළඟට යන්නේ ඉන්දුනීසියාවේ බාලි දූපත්වලට. එළිසබෙත්ට මෙන්න මෙතැනදි තමයි තමන්ගේ ජීවිතය වෙනස් වෙන්න පටන් ගන්නේ. බාලි දුපත්වල ලස්සන විඳින්න ව⁣ගේම, ඉන්දුනීසියානු දූපත්වලට ආවේණික රඹුටන්, දූරියන් කියන පළතුරුවල රහ විඳින්නත් එයා අමතක කරන්නේ නෑ. එළිසබෙත්ගේ ජීව්තයේ මඟ හැරිලා තිබුනෙම මල්, පළතුරු, ගස්වැල්, ගංගා, ඇළදොළ, මුහුදු වෙරළ එක්ක තිබ්බ සම්බන්ධය. සොබාදහම එක්ක ජීවත් වෙන්න එළිසබෙත් තීරණය කරන්නේ තමන්ගේ මානසික ප්‍රශ්නවලට බෙහෙත් විදියට. එළිසබෙත්ගේ මේ සංචාරක ජීවිතය ඇතුළේ අපිට දකින්න පුඑවන් වෙන දේ තමයි අලුත් මිනිස්සු මුණ ගැහෙන එක. අලුත් මිනිස්සු මුණ ගැහෙනවා කියන්නේ අපේ ආත්මය ටික ටික යාවත්කාලීන කරන දෙයක්. අලුත් අත්දැකීමිවලට වගේම අලුත් රිදවීම්වලට සුදානම් වෙන්න කියලා මේ අලුත් මිනිස්සු හමුවීමත් එක්ක අපිට අණ කරනවා. එළිසබෙත් වගේම අපිටත් අපේ ජීවිත ඇතුළේ විටින් විට මිනිස්සු මුණ ගැහෙනවා. සමහර මිනිස්සු අපි ළග නතර වෙනවා. සමහර මිනිස්සු මඟින් හැරිලා යනවා ආයේ නැවත හමු නොවෙන්නම. සමහර අය කලාතුරකින් හමු වෙනවා මැරෙනතුරාවට අපි එක්ක ඉන්නම. චිත්‍රපටිය පුරා තියෙන්නේ පෙරදිගට ඇවිල්ල සුවපත් වෙන එළිසබෙත් කියන ස්ත්‍රිය ගැන. යුරෝපයේ ආහාර, සොබා සෞන්දර්ය, මිනිස් ඇසුර, භාවනාව එක්ක ජීවිතේ නැවත හොයාගන්න හැටි, පැවැත්මේ තුවාල සුවපත් කරගන්න හැටි ගැනත් තියෙනවා. අත බලලා කියන සාස්තර, දෙවියන්, අධියථාර්තය ඇතුලේ දිගහැරෙන පසුනූතන ජීවිතයක් සමඟ ආදරය නැවත හොයාගන්න හැටි ගැන චිත්‍රපටයේ ඇතුළේ කතා කරනවා. එළිසබෙත්ගේ ජීවිතයත් අපේ වගේම තමයි. ආදරය කරනවා, අලුත් කෑම කනවා, දෙවියන් යදිනවා, ඇවිදිනවා, අලුත් මිතුරන් ඇතිවෙනවා. මෙි දේවල් අපේ ජීවිතය එක්ක බද්ධ වෙච්ච දේවල්. හැබැයි මිනිස් සම්බන්ධතා කොච්චර තිබුණත් සොබාදහම විඳින්න විතරක් අමතක කරන්න එපා කියලා, එළිසබෙත් අපිට දැඩිව අවධාරණය කරලා කියනවා. සොබාදහම විඳිනවා කියන්නේ වත්තේ තියෙන රෝසමලක්, සපත්තු මලක් දිහා ආදරයෙන් බලන් ඉන්නවා වගේම හවසක ගෙදර ඉස්සරහා පොල් ගස් අස්සෙන් එහෙමත් නැත්නම් අඹ ගහ ගාවින් රන්වන් පාටින් ඉර බැහැගෙන යන එක බලන් ඉන්න එකත් එක්තරා විඳිමක්. -මලින්ත විතානගේ-

‘සැබෑ ආදරය ලැබෙන්නේ පමා වෙලයි.’ – Eat, Pray, Love

පෙම්වතුන් ප්‍රේම කරන්නේ ඔවුන් ස්ථිර සබඳතාවයකට පැමිණ නැති විටදී පමණයි. සබඳතාවය ස්ථිර වුණාට පස්සේ ආදරය අතුරුදහන් වෙනවා. ආදරය වෙනුවට සබඳතාව ස්ථිර වුණාට පස්සේ වෙනත් දෙයක් සිදුවෙන්න ගන්නවා. ඒ තමයි එකිනෙකාට අයිතිය කීම, අයිතිකාරකම. මේ කතාව කියන්නේ ඔිෂෝ. ඔිෂෝ කියපු විදියටම මෙි කතාව වලංගු වෙන්නේ “Eat, Pray, Love” චිත්‍රපටයේ එළිසබෙත්ට. එළිසබෙත් ආදරය කරලා ලොකු වෙඩින්ග් එකකුත්…

Read More
සිංහල භාෂා ව්‍යවහාරයේ පරිණාමය කාලයත් සමඟ ජීව භාෂා පරිණාමය වීම සාමාන්‍ය දෙයකි. භාෂාව යනු මානවයා විසින් සන්නිවේදන පිණිස යොදා ගන්නා උපකරණයක් වන බැවින් භාෂක සමාජයේ ඇතිවන භෞතික, සමාජීය, මානසික හා පාරිසරික හේතු මත භාෂා ව්‍යවහාරය පරිණාමයට පත්වෙයි. සිංහල භාෂාවේ පරිණාමය ගැන අධ්‍යයනය කිරීමේදී එය ඉතා පහසු වන්නේ දිර්ඝ හා අඛණ්ඩ කාලයක් ඔස්සේ පවතින් ලිඛිත සාක්ෂි ඇති හෙයිනි. මේ අතර අභිලේඛන, කුරුටු ගි, පුස්කොල ලේඛන ආදී මූලාශ්‍ර රැසක් දක්නට ලැබේ. කාලයත් සමඟ යට කී හේතු නිසා භාෂාවේ ඇති වෙනස්වීම් විවිධ යුග යටතේ සාකච්ඡාවට බඳුන් කළ හැකිය. ක්‍රි.පූ 3 වන සියවසේ සිට අද දක්වා සිංහල භාෂාවේ අඛණ්ඩ ලිඛිත ඉතිහාසයක් ඇති බැවින් සිංහල භාෂා ව්‍යවහාරයේ ඇති පරිණාමය සම්බන්ධයෙන් මනා ලෙස අධ්‍යයනය කළ හැකිය. මෙම ලිඛිත ඉතිහාසය අධ්‍යයනය කිරීම මගින් ඒ ඒ යුගවලදී ව්‍යාකරණය වෙනස් වී ඇත්තේ කෙසේද යන්න අවබෝධ කරගත හැකිය. සිංහල භාෂාවේ ඓතිහාසික ස්වරූපය පිළිබඳව වාග් විද්‍යාත්මකව පැහැදිලි කළ ⁣විල්හෙල්ම් ගයිගර් , සිංහල භාෂා ඉතිහාසය යුග 5කට බෙදා දක්වා ඇත. 1. සිංහල ප්‍රාකෘත යුගය : ක්‍රි.පූ 3 - ක්‍රි.ව. 4 සියවස 2. පුරාතන සිංහල යුගය : ක්‍රි.ව 4 - ක්‍රි.ව. 8 සියවස 3. මධ්‍ය සිංහල යුගය : ක්‍රි.ව. 8 - ක්‍රි.ව. 13 සියවස 4. සම්භාව්‍ය සාහිත්‍ය යුගය : ක්‍රි.ව. 13 - ක්‍රි.ව 17 සියවස 5. නූතන සිංහල යුගය : ක්‍රි. 17 සිට අද දක්වා මෙම යුගවල ඇති භාෂා ව්‍යවහාරයන් අධ්‍යයනය කිරීමෙන් එකී යුගවලට අදාල ව්‍යාකරණ ලක්ෂණ හඳුනාගත හැක. සිංහල ප්‍රාකෘත යුගය ක්‍රිස්තු පූර්ව තුන්වෙනි සියවසේ සිට ක්‍රිස්තු වර්ෂ හතරවැනි සියවස දක්වා කාලයට අයත් වෙයි. මෙහි භාෂාවෙහි හාත්පසින්ම ප්‍රාකෘත ලක්ෂණ ඇති බැවින් ප්‍රාකෘත යුගය ලෙස හඳුන්වයි. භාෂාව බෙහෙවින් මධ්‍ය ඉන්දීය භාෂා ස්වරූපයට සමානත්වයක් දරයි. මේ යුගයේ පිළිබඳ අධ්‍යයනය කිරීමට ඇති හොඳම ලිඛිත සාධකය වන්නේ ක්‍රිස්තු පූර්ව තුන්වැනි සියවසේ සිට ඇති සෙල්ලිපි රාශියකි. ඒ අතරේ මිහින්තලා ලෙන් ලිපි, වෙස්සගිරි ලෙන් ලිපිය, රිටිගල ලිපිය, මෝලාහිටියවෙලේගල ලිපිය, තෝනිගල ලිපිය, පාලුමැකිච්චාව සෙල්ලිපිය, ආදිය විශේෂ තැනක් ගනියි. මේ කාලය තුළ ලියවුණු සෙල්ලිපි අධ්‍යනය කිරීමෙන් එ කල පැවති ව්‍යාකරණය පිළිබඳව යම් අවබෝධයක් ලබාගත හැක. ඒවා පහත පරිදි සංක්ෂිප්ත කොට දැක්වා ඇත. 1. නාම පද වර නැගීමේදී ලිංග බේදය සැලකීම 2. ශුද්ධ ක්‍රියා වෙනුවට අතිත කෘදන්ත ක්‍රියා යෙදීම. 3. නිෂ්පන්න, තද්භව හා තත්සම භාෂා ලක්ෂණ හමුවීම. 4. අක්ෂර 25කින් යුක්ත වර්ණමාලාවක් භාවිත කිරීම. 5. විසර්ගය, නිග්ගහීතය, දීර්ඝ ස්වර, සංයුක්ත ව්‍යංජන ආදිය භාවිතයෙන් තොර වීම. 6. පාලි හා සංස්කෘත භාෂාවල ඇතැම් ව්‍යාකරණ භාවිතා කිරීම. මුල් යුගයේ සංක්ෂිප්තව ලියවුණු ලිපි ක්‍රිස්තු වර්ෂ හතරවැනි සියවස වන විට ඉතා දීර්ඝ විස්තර සහිතව ලියැවුණු වග පෙනෙයි. අනුව ක්‍රිස්තු වර්ෂ හතරවැනි සියවස වන විට ලේඛනය දියුණු මට්ටමක පැවැති බව නිගමනය කළ හැකිය. පුරාතන සිංහල යුගය ක්‍රිස්තු වර්ෂ 4වන සියවසේ සිටයේ ක්‍රිස්තු වර්ෂ අටවැනි සියවස දක්වා වූ කාලය පුරාතන සිංහල යුගය ලෙස හැඳින්වේ.මේ කාලය වන විට සිංහල භාෂාවෙන් ප්‍රාකෘත තත්ත්වයෙන් මිදී නව්‍ය භාෂාවක් කරා ගමන් කිරීමේ ලකුණු පෙන්නන්නට විය. මේ යුගයේ ලේඛන අධ්‍යයනය කිරීමේදී මහදැළියාමානගේ කතරගම ලිපිය, නාගිරිකන්ද සෙල්ලිපිය, නිලගම ලිපිය ආදිය වැදගත් වෙයි. පුරාතන සිංහල යුගයට අයත් මෙම ලිපි අධ්‍යයන කිරීමෙන් ප්‍රාකෘත යුගයට වඩා එම කාලවකවානුවේ පැවැති භාෂා ව්‍යවහාරය හා ඒ සඳහා යොදාගත් ව්‍යාකරණ පිළිබඳ වෙනස් වී ඇති ආකාරය ගැන අවබෝධයක් ලබාගත හැකිය. ඒවා සැකවින් පහත පරිදි දැක්වෙයි. 1. ඝෝෂ අක්ෂර අඝෝෂ අක්ෂර බවට පරිවර්තනය වීම 2. බහුවර්ණ වචනවල ස්වර ප්‍රයෝගයන් හී අනියත බවක් තිබීම. 3. ඇකාරයේ පළමු පියවර ලෙස එකාරය භාවිතා වීම. උදා. ⁣වාපී > වව් > වෙව් 4. බහුල වශයෙන් නාම ප්‍රකාතිය යෙදීම. 5. උත්තම පුරුෂ ඒකවචනාර්ථ ක්‍රියාපද භාවිතයට ගැනී. උදා. 'සුමනයමි' . මධ්‍ය සිංහල යුගය ක්‍රිස්තු වර්ෂ අටවැනි සියවසේ සිට ක්‍රිස්තු වර්ෂ 13 වන සියවසේ මධ්‍ය භාගය දක්වා වූ කාලය මෙනමින් හැඳින්වේ. අනුරාධපුර යුගයේ අවසන් භාගයත් පොළොන්නරු යුගයත් දඹදෙණි යුගයේ මුල් අවධියත් ආවරණය කරයි. මේ අවධියෙහි සිදුවු වැදගත් ම දෙය වන්නේ ආකෘතික වශ⁣යෙන් සිංහල භාෂාවේ ස්වරූපය වෙනස් වී නව ඉන්දු ආර්ය භාෂා⁣වක් ලෙස භාෂාව සකස් වීමයි. මෙකල භාෂාව ව්‍යවහාරයේ අධ්‍යයනය කිරීම සඳහා ගැරඬිගල සෙල්ලිපිය, සීගිරි කුරුටු ගී ආදී ලිපිද යොදාගත හැකි අතරන් ග්‍රන්ථ වශයෙන් ධම්පියා අටුවා ගැටපදය, සිඛ වළඳ විනිස, ධර්ම ප්‍රදීපිකාව, අමාවතුර, බුත්සරණ ආදී ග්‍රන්ථද යොදාගත හැක. මධ්‍ය සිංහල අවධියේ පහත ප්‍රවනතා හඳුනාගත හැක. 1. සංස්කෘත භාෂාවේ දැඩි බලපෑම 2. භාෂා ඍණිකරණයට ලක්වීම 3. සාහිත්‍ය භාෂාව විදග්ධ ව්‍යවහාරයකට අනුගත වීම 4. ලේඛන ශෛලිය වෙනස් වීම 5. මාතෘ භාෂානුගත ව්‍යාකරණ ලක්ෂණ සිංහල භාෂාවට වැද්ද ගැනීම 6. පාලියේ ප්‍රභාවට වඩා සංස්කෘතයේ ප්‍රභාව බලවත් වීම. 7. මිශ්‍ර සිංහලය ස්ථාවර වීම ඉහත සඳහන් කළ කරුණුවල බලපෑම මත මෙකල ලේඛන විධි කීපයක් හඳුනාගතගත හැක. 1. ගැඹුරු ධර්ම කොට්ඨාස , සංකීර්ණ අදහස් ව්‍යාකරණ විභාග ආදිය දැක්වෙන තැන්වල සංස්කෘත භාෂාවට නැඹුරු භාෂාවක් භාවිතා කිරීම. 2. සාමාන්‍ය විස්තර ඉදිරිපත් කිරීමේදී තත්සම හා තද්භව රූපයන්ගෙන් යුක්ත මිශ්‍ර රීතියක් අනුගමනය කිරීම 3. පාඨකයන්ගේ සිත් ඇදගන්නා පරිදි කිසිවක් රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමේදී අමිශ්‍ර සිංහලය භාවිතා කිරීම. මෙවැනි කරුණු නිරීක්ෂණය කිරීමේදී වැටහෙන කරුණ නම් පොළොන්නරු යුගයේ සිට භාෂණය හා ලේඛන ව්‍යවහාරයත්, ලේඛනගත ගද්‍ය හා පද්‍ය ව්‍යවහාරයත්‍ අතර වෙනස්කම් ඇති වන්නට ඇති බවයි. එම නිසා මෙකල භාෂා ද්විරූපතා තත්‍ත්වයක් හඳුනාගත හැක. ඒ අනුව පොළොන්නරුවේදී භාෂා ව්‍යවහාරයේ ස්වරූප තුනක් හඳුනාගත හැක. 1. ගද්‍ය - සංස්‍කෘත මිශ්‍ර සිංහලය 2. පද්‍ය - අමිශ්‍ර / හෙළ වහර (කව් ලැකිය) 3. කථා ව්‍යවහාරය (ලෙව් ලැකිය) ඉහත කරුණු සලකා බැලීමේදී මධ්‍ය සිංහල අවධියේදී ව්‍යවහාරය හා ව්‍යාකරණය අතර ඇති සම්බන්ධතාවය ඉතා සංකීර්ණ බව වටහා ගතහැක. මෙම යුගයේ සිදුවු ව්‍යාකරණමය වෙනස්වීම් පහත පරිදි වෙයි. 1. එතෙක් සිංහලයෙහි නොතිබූ 'ඇ' ස්වරය පහළ වීම 2. අනුස්වාරය භාවිතයට ගැනීම 3. දීර්ඝ ස්වර භාවිත 4. මහප්‍රාණ අක්ෂර භාවිතය 5. සඤ්ඤක අක්ෂරවල ප්‍රභවය 6. වචනාන්තයේ ඇති 'අ' ස්වරය ගිලිහී යෑම හා හලන්ත ස්වභාවයක් ප්‍රකට වීම 7. ගේ, ගෙන්, විසින්, කරා, කෙරෙන්, කෙරේ ආදී නිපාත භාවිතය 8. 'එක්‍' / 'අක්' වැනි අනියමාර්ථ ප්‍රත්‍ය භාවිතයට පැමිණිම 9. අචේතන නාමපදවල බහුවචනය සඳහා 'වල්' ප්‍රත්‍ය එක් වීම 10. සංස්කෘත පාලී සෘණිත වචන සමඟ මහප්‍රාණ ව්‍යංජන, ශ, ෂ, විසර්ගය, ඍ, ඎ ,ඏ, ඓ, ඖ වැනි අක්ෂර භාවිතා කිරීම. සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යය යුගය ⁣ක්‍රි.ව. 13 සියවසේ සිට ක්‍රි.ව 17වන සියවස දක්වා කාලය මෙයට අයත් වෙයි. සම්භාව්‍ය සාහිත්‍ය යුගය අයත් වන යුග අතර දඹදෙණි අග භාගයත්, කුරුණැගල, ගම්පොළ හා කෝට්ටේ ආදිය වෙයි. මෙම කාලය වන විට යට කී සංස්කෘත මිශ්‍ර පණ්ඩිත ප්‍රිය භාෂා ශෛලියෙන් මිදී ලේඛනය පොදු ජන බස අනුව සකස් කරගන්නට උත්සහ දැරූ බව පෙනෙයි. එකළ ගුරුකුල දෙකක් පැවති ඇති බවට විද්වත්හු මත පළ කර තිබේ. මේ අනුව පණ්ඩිත ප්‍රිය භාෂාව හා රීතිය ගරු කළ ගුරුකුලය අතින් බෝධිවංශය වැනි කෘති ලියැවුණු අතර පොදු ජන බස ගරු කළ ගුරුකුල මගින් ජාතක පොත වැනි කෘති ලියැවෙන්නට විය. මේ අවධියේ සිදුවූ භාෂා විපර්යාසයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ව්‍යාකරණ රීති ලිහිල් වීමකට ලක් විය. සාම්ප්‍රදායික ව්‍යාකරණය රීති වෙනුවට අලුත් රීති පහළ විය. මෙයට මූලික හේතුව වී ඇත්තේ ජන ව්‍යවහාරය ලේඛන රීතියට ගැනීමට උත්සහ දැරීමයි. එසේ ගත් උත්සහයේ ප්‍රථිඵලයක් වශයෙන් සම්මත ව්‍යාකරණ රීති බිඳුන අවස්ථා සද්ධර්මරත්නාවලිය, ජාතක පොත ආදිය පරිශීලනය කිරීමෙන් දැන ගතහැක. මෙසමයෙහි භාෂා ව්‍යවහාරයේ සිදු වූ වෙනස්වීම් වලට බලපෑ තව එක් හේතුවක් නම් ගද්‍ය සිංහලයේ පිරිහීමයි. ශ්‍රාවක පිරිසගේ අවශ්‍යතාව මත වෘත්තගන්ධි ශෛලිය යෝග්‍ය යැයි සිතු මෙකල ලේඛකයෝ දඹදෙණි අස්න, කුවේණි අස්න, දළදා සිරිත වැනි කෘති රචනා ක⁣ළෝය. ඉන් පසු ඔවුන් ගද්‍ය සාහිත්‍ය කෙරෙහි තිබූ අවධානය පද්‍ය සාහිත්‍යය වෙත දීම නිසා කෝට්ටේ යුගය වන විට පද්‍ය සාහිත්‍ය සඳහා ප්‍රමුඛතාව ලැබිණ. මේ හේතුව නිසා ගද්‍ය සාහිත්‍යය පිරිහීට ලක් විය. විදේශ ආක්‍රමණ නිසා ව්‍යවහාරයට නව වචන එකතු වීම ද මේ කල සිදුවිය. නූතන සිංහල යුගය ක්‍රි.ව. 17වන සියවසේ සිට අද දක්වා කාලය මෙයට අයත් වෙයි. මේ කාලයට ලේඛන ව්‍යවහාරය පරීක්ෂා කිරීමේදි රාජාවලිය, අලකේශ්වර යුද්ධය, විත්ති කඩයිම් පොත්, ප්‍රශස්ති, හටන් කවි වැනි මූලාශ වැදගත් වෙයි. මේ කාලයේ භාෂා ව්‍යවහාරය විදේශ භාෂා සමඟ සම්මිශ්‍ර විය. පෘතුගීසි, ලන්දේසි, ඉංග්‍රිසි වැනි භාෂාවන්ගේ බලපෑම දැඩි ලෙස සිංහල භාෂාව කරෙහි ඇති වන්නට විය. දෙමළ බසේ බලපෑම ද දඹදෙණි, කුරුණැගල යුගවලට වඩා ප්‍රකට ලෙස ගද්‍ය පද්‍ය දෙකෙහිම යොදාගන්නට විය. මුල් කාලයේ සිංහල භාෂා ව්‍යාකරණ පිළිබඳව විදේශිකයන් අතර උන්න්දුවක් තිබී ඇත. ඊට හේතුව නම් 18වන ශතවර්ෂයේ පමණ සිංහල භාෂාව ගැන ශබ්දකෝෂ ව්‍යාකරණය ග්‍රන්ථ විදේශිකයන්ගේ පරිහරණය පිණිස රචනා වීමයි. ක්‍රි.ව. 13 වන සියවසේ සිට වර්තමානය දක්වා කාලය තුල ව්‍යවහාරයත් එමනිසා ව්‍යාකරණයෙහි වූ වෙනස්වීම් පහත පරදි සැකවින් දැක්විය හැක. 1. ලේඛනය කථන ව්‍යවහාරයට අනුකූල වූ සරල මඟක් ගැනීම 2. දෙමළ, පෘතුගීසි, ලංදේසි, ඉංග්‍රිසි ආදී භාෂාවල බලපෑම සිංහල භාෂාවට බලපෑම් එල්ල කිරීම. 3. 'ෆ' ශබ්දය භාවිතය පැමිණිම හා එය වර්ණ මාලාවට ඇතුලත් වීම 4. 'වල්' ප්‍රත්‍යය බහුලව භාවිතා කිරීම 5. අනුප්‍රාසාදී ශබ්දාලංකාර කෙරෙහි වැඩි සැලකිල්ලක් දැක්වීම 6. ජන වහරට විශේෂ තැනක් ලැබීම 7. සම්භාව්‍ය ලේඛන ව්‍යාකරණ රීති නොතැකීම ඉහත දැක්වූ යුග බෙදීම් පිළිබඳ අධ්‍යයනය කිරීමේදී නිගමනය කළ හැක්කේ සිංහල භාෂාවේ පරිණාමය සෙමින් සිදු වූවක් බවයි. එයට හේතුව නම් මධ්‍ය සිංහල යුගයෙන් මෙපිට ලියැවුණු ග්‍රන්ථවල භාෂාව හා නූතනයේ භාවිතාවන භාෂාව, වාග් කෝෂය සැසදීමේ දී එය විශාල වෙනස්‍ වීමකට භාජනය වී නොමැති වීමයි. ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ : කෝපරහේවා, සඳගෝමී (2010). විසිවන සියවසේ සිංහල භාෂා ව්‍යවහාරය. කොළඹ: එස් ⁣ගොඩගේ සහ සහෝදරයෝ. පඤ්ඤාසාර, ඔක්කම්පිටියේ සහ ආරච්චි, නිමල් මල්ලව (2012). සිංහල භාෂා විකාසය සහ ශිලාලේඛන විමර්ශන. කොළඹ: සූරිය ප්‍රකාශන බලගල්ලේ, විමල් ජී. (1998). සිංහල භාෂාධ්‍යයන ඉතිහාසය. (ද්විතීය සංස්. 2016) කොළඹ: එස් ⁣ගොඩගේ සහ සහෝදරයෝ. බලගල්ලේ, විමල් ජී. (1996). සිංහල භාෂාවේ ප්‍රභවය හා වර්ධයනය. (ද්විතිය සංස්. 2016) කොළඹ: එස් ⁣ගොඩගේ සහ සහෝදරයෝ.

සිංහල භාෂා ව්‍යවහාරයේ පරිණාමය

කාලයත් සමඟ ජීව භාෂා පරිණාමය වීම සාමාන්‍ය දෙයකි. භාෂාව යනු මානවයා විසින් සන්නිවේදන පිණිස යොදා ගන්නා උපකරණයක් වන බැවින් භාෂක සමාජයේ ඇතිවන භෞතික, සමාජීය, මානසික හා පාරිසරික හේතු මත භාෂා ව්‍යවහාරය පරිණාමයට පත්වෙයි. සිංහල භාෂාවේ පරිණාමය ගැන අධ්‍යයනය කිරීමේදී එය ඉතා පහසු වන්නේ දිර්ඝ හා අඛණ්ඩ කාලයක් ඔස්සේ පවතින් ලිඛිත සාක්ෂි ඇති හෙයිනි. මේ අතර…

Read More
Back To Top