"මට කතා කරන්න ඕනෙ" එයා කියනවා. "කතා කරමු. මොනවද ඔයාට කියන්න තියෙන්නේ?" ඒ මම. ලේසියකට විසඳුමක් නැති, දිගින් දිගටම එයාට වද දෙන, අවුරුදු ගානක් දිග, හදවත් දෙකක් පලල, නිරායාසයෙන්ම මාත් කොටස් කාරයෙක් වෙන රස නීරස කතන්දර එයා මට කියනවා. එයාට එහාපැත්තෙ හාන්සි වෙලා, මන් ඒ ඔක්කොම අහන් ඉන්නවා. ඒ කිසිදේකට මන් ගාව විසඳුමක් නෑ කියලා අපි දෙන්නම දන්නවා. ඒත් එයා ඒවා මට කියනවා. මන් අහන් ඉන්නවා. ඒ බෙදාගන්න, දරාගන්න බැඳීමට මන් එයාට තරම්ම ආදරෙයි. එයා ඒවා මට කියනවා. වචනයක් වත් නොකියා මන් අහන් ඉන්නවා. සැරින් සැරේට කිස් එකක් දෙන්න, තට්ටුවක් දාන්න මන් වගබලාගන්නවා. අවසානයේ ආයෙමත් ලේසියකට විසඳුමක් නැති, රස නීරස කතන්දර ගොඩක් අපිට ඉතුරු වෙනවා. ඒවට ප්‍රශ්න නොකියා කතන්දර කිව්වාම ඒවාගෙ දිග පලල අඩුවෙලා ලඝු වෙලා යනවා කියලා මන් දන්නවා. ඒත් ඒ ප්‍රශ්න එහෙම්මම තියෙනවා. එයා කියන, මන් අහගෙන විතරක් ඉන්න. අවසානෙදි මේ කිසිදේක බලපෑමක් නැති කෙනෙක් වගේ මාව ඇඳේම තියලා එයා නැගිටලා යනවා. නලියන ඇස් දේකයි, රිදෙන හිතයි එක්ක මන් තනි වෙනවා. මන් අලු පාට වෙන්න ගන්නවා. 'ඔයා වෙලාවකට හරි නරකයි. මේ කිසි දෙයක් මට දැනෙන්නෙ වත් නෑ වගේ ගානක්ම නැතුව ඔයා නැගිටලා යනවා. ' චෝදනා කරන්න මට හිතෙනවා. මන් නොකර ඉන්නවා. එයාගෙ හිත තව රිදුනොත් කියලා හිතනවා. එයා කෝල් එකක ඉන්නවා මට ඇහෙනවා. මන් වොශ් එකක් දාගන්නවා. ඇඳගන්නවා. එයා දිගටම කෝල් එකක ඉන්නවා. මන් ඉඳගෙන බලන් ඉන්නවා. එයා ලෑස්ති වෙන්න යනවා. මන් බලන් ඉන්නවා. හිත රිදිලා, බලන් ඉඳලා අමාරුයි කියලා හිතුනට පස්සෙ මන් ගිහින් සිගරට් එකක් පත්තු කරගන්නවා. සිගරට් එක වැඩ කරනවා. එකක් මදි හිතෙනවා. එක්කෝ නොබීම හිටියානම් කියලාත් හිතෙනවා. මූඩ් එක හරි නොයන නිසා මන් එයාලගෙ සින්ක් එකේ තියෙන පිඟන් හෝදන්න ගන්නවා. තේ හදපුවා අස් කරනවා. මූඩ් එක හරි යන්නෙ නැති බව මට පේනවා. අලු පාට වැඩි වෙන්න ගන්නවා. එයා එනවා. නෑවට පස්සේ එයාව මට හිටියටත් වඩා සුදු පාට ට පේනවා. එයා එනවා. එයා හිනාවෙනවා. එයා තරමක් හොඳින් බව පේනවා. මන් හිනාවෙන්න ට්‍රයි කරනවා. මට හිනාවෙන්න අමාරුයි කියලා තේරෙනවා. එයා හිනාවෙනවා, සින්දුවක් මුමුනනවා, අමුතුවට ඇවිදිනවා. "මොකෝ මේ ආතල් එකක් ගිහින්?" මන් බොරු නෝක්කාඩුවක් පෙන්නලා අහනවා. ඇත්ත නෝක්කාඩුවකුත් මගෙ හිත අස්සේ තියෙනවා. එයාට ඒක මිස් වෙනවා. " දත් කැක්කුම අඩු උනානේ " එයා කියනවා. ' අඩු උනේ ඒක විතරද? ' අහන්න මට හිතෙනවා. මන් නොඅසාම ඉන්නවා. එයා ලෑස්ති වෙලා යන්න හදිස්සි කරනවා. මෙච්චර වෙලා බලන් හිටියේ මන් බව එයාට අමතක වෙනවා. එයාට කොහොමත් ගොඩක් වෙලාවට ඒ වගේ දේවල් අමතක වෙනවා. නැත්තම් දේවල් වලට මටත් රිදෙනවා කියලා එයාට අමතක වෙනවා. වෙලාවකට එයා අමතක කරනවාද කියලත් මට හිතෙනවා. හිතුනට ඔය මොකුත් මන් නොකියා ඉන්නවා. එක දිගට ලඟ හිටිය දවස් තුන ඉවර කරලා අපි එන්න පිටත් වෙනවා. දවස් තුනක් ම ඔයා ගාව ඉඳලා එද්දි වෙනදා වගේ කිස් එකක් නොදුන්න එකට නම් තරහ වෙන්නම ඕනෙ කියලා මට හිතෙනවා. (ඔයාට පුලුවන් ඕනෙනම් අහන්න ඇයි එහෙනම් මන් නොදුන්නෙ කියලාත්. ඔයාට නොකිව්වට මට හැමදාම හිතෙනවා මන් ඔයාට බයයි කියලා. ඒ බය එන්නෙ ඔයා හිතන විදිහෙ තැනකින් නෙවෙයි. ප්‍රතික්ෂේප වීමට බය තැනකින්.) කොහොම උනත් ගෙදරින් එලියට බැස්සට පස්සෙ තව දුරටත් නෝක්කාඩු හිතේ තියන් ඉඳලා වැඩක් නෑ කියලා මන් දන්නවා. මන් කියලා කෙනෙක් නැති තැනක මගෙ නමින් හිත් රිදීමක් තියෙන්න බෑනෙ. මට දරන්නම බැරි හැඟීමත් ඒකම බව මන් දන්නවා. ඒත් පුරුදු විදිහටම මන් ඒව අමතක කරනවා. ඇත්තම කියනවා නම් මන් වෙනදාටත් වඩා හොඳින් ඉන්නවා. බස් හෝල්ට් එකක මාව බස්සලා ඉතාම සාමාන්‍ය බායි එකකින් එයා සමුගත්තාම අමතක කරලා හිටිය අලුපාට හැඟීම මගෙ වටේ ආපහු එතෙනවා. ඊටත් පැයකට විතර පස්සේ ගෙදර යන්න කෝච්චිය එනකන් ස්ටේශන් එකට වෙලා ඉද්දි මන් කොහොමටවත් හොඳින් නෙවෙයි කියලා මට තේරෙනවා. එහෙන් මෙහෙන් එකතු වෙන තව තව දේවල් එක්ක අර අලු පාට හොඳටම කලු වෙලා තියෙනවා. කෑගහලා, බෑග් එක විසික් කරලා, ෆෝන් එක කුඩු කරලා, ඊලඟට එන කෝච්චියට පනින්න ඕනෙ කියන චරිතෙ යටකරගෙන මගෙ හයිය හිත මේක ලියන්න ගන්නවා. ළහිරුණි වික්‍රමරත්​න

මේක “එහෙම” කතාවක් නෙවෙයි

“මට කතා කරන්න ඕනෙ” එයා කියනවා. “කතා කරමු. මොනවද ඔයාට කියන්න තියෙන්නේ?” ඒ මම. ලේසියකට විසඳුමක් නැති, දිගින් දිගටම එයාට වද දෙන, අවුරුදු ගානක් දිග, හදවත් දෙකක් පලල, නිරායාසයෙන්ම මාත් කොටස් කාරයෙක් වෙන රස නීරස කතන්දර එයා මට කියනවා. එයාට එහාපැත්තෙ හාන්සි වෙලා, මන් ඒ ඔක්කොම අහන් ඉන්නවා. ඒ කිසිදේකට මන් ගාව විසඳුමක් නෑ කියලා…

Read More
පිටිසර සිරියාව | සාගර පලංසූරිය වහලේ සිදුරු අතරින් වැහිබිඳු බේරේ ගොම මැටි නොගෑ බිම පොඩි වලවල් හෑරේ කටු මැටි බිත්තියේ පොළොවට බර තීරේ මැටි ගැලවිලා දියකඳ යයි ගෙය පාරේ නිල මැසි රොදින් යටවුණු කැතකුණු කසළ කෝඳුරු කරල් ඇත එල්ලුණ ගෙයි වහල මේ ගෙට තිබෙන කමතක් වැනි පොඩි මිදුල තණ කොළ උඩින් මතුවුණු තුත්තිරි අකුල කකුලක් බිඳුණ බංකුව, වැල් කැඩුණු ඇඳ මේ මුළු ගෙටම ඇති ලී බඩු දෙකය හොඳ මෝවිට ලිහුණු මාගල ලණු පොටක බැඳ එල්ලා තිබේ ගෙයි යට ලීයකට ඇඳ ගේ හරියටම නොකැඩුණු බඳුනක් නැත්තේ කළගෙඩියේ පැලැස්තර හත අට ඇත්තේ කුස්සිය කියන ගව මඩුවේ ලිප මත්තේ කසායක් දෙකක් මොන දවසෙ ද නැත්තේ දැළිකුණු වැකුණු ඇයගේ වැරහැලි රෙද්ද ලිපකට දැමූවිට අයියෝ ඇවිලෙද්ද සැප යනු ඇයට මොන තරමේ බොරුවක්ද ඇගෙ දුක අපායකවත් ඇත්තට ඇද්ද හාමත නිසා ලේ මස් ඇඟපතට නැතී වැහැරී ගිය දුබල ඒ ඇත්තියට හතී දෙනෙතේ නිතර පාහේ දුක් කඳුළු ඇතී දුප්පත් කම පෙනේ ඇගෙ සියොළඟම එතී

පිටිසර සිරියාව | සාගර පලංසූරිය

වහලේ සිදුරු අතරින් වැහිබිඳු බේරේ ගොම මැටි නොගෑ බිම පොඩි වලවල් හෑරේ කටු මැටි බිත්තියේ පොළොවට බර තීරේ මැටි ගැලවිලා දියකඳ යයි ගෙය පාරේ නිල මැසි රොදින් යටවුණු කැතකුණු කසළ කෝඳුරු කරල් ඇත එල්ලුණ ගෙයි වහල මේ ගෙට තිබෙන කමතක් වැනි පොඩි මිදුල තණ කොළ උඩින් මතුවුණු තුත්තිරි අකුල කකුලක් බිඳුණ බංකුව, වැල් කැඩුණු ඇඳ…

Read More
Back To Top