යසෝදරා සරි රූ සිරි රුව කැටියේ
බිසෝ වෙන්න පෙරුමන් පුරමින් හිටියේ
දරාගන්න බැරි අතවරවලට බියේ
ලසෝ දුකක් දීලා මට යන්ට ගියේ
මලේ බමරු මල අතහැර ගිය බැවිනී
විලේ ජලය විල අමතක කොට සිඳුණී
කළේ වැරදි කවුරුද කිසිවෙකු නො දනී
කැලේ තිබුණු වස විස රස නැත ළඳුනී
අව්වේ තියෙන රැස් මාලා ගින්දර ය
කිව්වේ ගිනි සුළඟ නපුරු ම මන්තර ය
කන්දේ කොහොම හංගන්න ද මන්දිරය
නින්දේ දකින ඔබ තාමත් සුන්දර ය
හිතාගෙන ගියේ මගෙ වෙන්න ම සොඳුර
පතා ජාති ජාතිත් නුඹගෙ ම ඇසුර
ඉතා ම කළුවර පෝයකි මගෙ ගෙදර
කතා නො කර ඉන්නේ ඇ‍යි දුර කතර
– රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ
